Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς
α) «Τα παιδιά του Αγίου»
Όταν έλεγαν
«τα παιδιά του Αγίου» στα Βυζαντινά ανάκτορα του Ανδρόνικου Β' όλοι ήξεραν, ότι πρόκειται για τα πέντε χαριτωμένα παιδάκια, του επίσημου και σοφού
Συγκλητικού Κωνσταντίνου.
Τρία αγόρια και δυό κοριτσάκια.
Μα, πως έγινε, όλη αύτη η οικογένεια, να μετέχει στη αγιότητα. Έλληνες ευγενείς,
Μικρασιάτες στην καταγωγή, οι δυό γονείς
Κωνσταντίνος και
Καλλονή, δημιούργησαν την οικογένειά τους στη
Βασιλεύουσα. Κοινωνικό τους επίπεδο η αυτοκρατορική «
Αυλή», αφού, Συγκλητικός και ιδιαίτερος
σύμβουλος του ήταν ο Κωνσταντίνος. Και μάλιστα, για την πολλή
μόρφωσή του και το εξαίρετο
ήθος του είχε επιλεγεί και
παιδαγωγός του
Διαδόχου του αυτοκρατορικού θρόνου. Χαρακτηριστικό του Κωνσταντίνου ήταν η αδιάλειπτη νοερή προσευχή «
Κύριε Ιησού Χριστέ, έλεησον με». Με τόση
προσήλωση, που είχε συμβεί σε
συνεδρία της
Συγκλήτου, να μην ακούσει την ερώτηση του αυτοκράτορα, ο οποίος με
ιδιαίτερο σεβασμό και θαυμασμό έβλεπε τον Συγκλητικό του. Επρόκειτο για
έναν «
Άγιο» μέσα στα ανάκτορα
θαυματουργό και σοφό. Γεμάτο από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος
Παράλληλα βάδιζε και η Μητέρα
Καλλονή. Αύρα γλυκύτητας και
γαλήνης, αγίας
στοργής και ουράνιας Πολιτείας μέσα στην οικογένεια. Το αρχοντικό τους έμοιαζε με «
κατ' οίκον Εκκλησία» και «Ιερά Μονή». Ανοιχτό πάντα στην
φιλοξενία των
Αγιορειτών Πατέρων
που κατεύθαναν στη Βασιλεύουσα, έδινε την ευκαιρία στην οικογένεια να
τροφοδοτείται πνευματικά από αγίους Μοναχούς. Και το
σπίτι του Συγκλητικού, ήταν γνωστό σαν πνευματικό «
φροντιστήριο».
Οικογένεια Αγίων. Σαν του Μ. Βασιλείου και Γρηγορίου.
Έτσι, ο μικρός Γρηγόριος, με τους αδελφούς του Μακάριο και Θεοδόσιο και τις αδελφές του Έπιχαρη και Θεοδότη,
μεγάλωναν με «λόγους ιερούς» από τη βρεφική ηλικία. Μέσα σε
ατμόσφαιρα «μοναστικής πνευματικότητας» ασκούνταν στην αδιάλειπτη «
μυστική ευχή του Ιησού»! και οι παιδικές τους καρδιές, μάθαιναν να υψώνονται μυστικά στο Χριστό με τη «
μονολόγιστη ευχή», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησαν με». Πρέπει να πούμε, ότι την
εποχή εκείνη στο Βυζάντιο, η μοναχική πνευματικότητα ήταν
επιδίωξη όλων των Χριστιανών. Από τον
αυτοκράτορα, ως τον τελευταίο πολίτη γινόταν η ίδια άσκηση για την αδιάλειπτη νοερά προσευχή και την
ψυχική καθαρότητα, παράλληλα με τις καθημερινές ευθύνες και
εργασίες τους. Ανάμεσα στα πέντε αυτά
αγγελικά παιδιά,
ξεχωρίζει το μεγαλύτερο, ο
Γρηγόριος.
Την ευλογημένη όμως αύτη οικογένεια, πολύ νωρίς επισκέφθηκε η
δοκιμασία. Και ήταν μόλις
7 ετών ο Γρηγόριος όταν τον άγιο και θαυματουργό
πατέρα του, κάλεσε ο Κύριος στους Ουρανούς. Αξίζει να αναφερθούμε σ' αυτό τον όσιο
αποχωρισμό. Λίγο πριν από το τέλος φόρεσε το «
Αγγελικό σχήμα», αφού και
σαν άγιος
Μοναχός είχε ζήσει ως τώρα.
Η
Καλλονή, πλησιάζει με σεβασμό και του
ζητά πριν φύγει για τον Ουρανό, να
αναθέσει την
προστασία των ανηλίκων παιδιών τους στον
αυτοκράτορα,
που τόσο τους αγαπά και εκτιμά. Ποιά όμως ήταν η απάντηση; Όχι μόνο
αρνείται, άλλα και ελέγχει την ευσεβή και φιλόστοργη Μητέρα.
Έγω, όχι σε επίγειους Βασιλείς άλλα στην ίδια την Βασίλισσα των πάντων και του Ουρανίου Βασιλέως Μητέρα, αναθέτω τα δικά μου παιδιά! Και
ατένισε την
εικόνα της Θεομήτορος.
Δεν διαψεύστηκε. Των Ουρανών η Βασίλισσα ανέλαβε την
προστασία τους. Η
ίδια ανέθεσε και στον
Βασιλέα τη μέριμνά τους. Και ήταν για τα άγια αυτά παιδιά, πάντα άνοιχτα τα
βασιλικά ανάκτορα. Ένω η νεαρή Μητέρα τους, παρ' όλο το φλογερό
πόθο να γίνει Μοναχή έμεινε να συνεχίσει με επιμέλεια τη Χριστιανική τους διαπαιδαγώγηση,
β) Η μόρφωση.
Τον έπιασε από το χέρι η Πάναγνη Μητέρα του Θεού.
Έτσι, ο 7χρονος Γρηγόριος, μπαίνει τώρα στο χώρο της
μαθήσεως, σε άμεση πάντα επικοινωνία με τη γλυκύτατη
Μητέρα του Χρίστου. Σαν μικρό μαθητή,
τον δυσκόλευε η απομνημόνευση.Αγωνιζόταν χωρίς αποτέλεσμα. Και ποιά λύση βρήκε; Έβαλε
όρο στον εαυτό του, να μην ανοίξει βιβλίο, πριν κάνει μπροστά στην Εικόνα της Παναγίας
τρεις βαθειές μετάνοιες, συνοδευόμενες με ευλαβική
παράκληση να τον βοηθήσει. Και το
θαύμα άκολουθουσε. Τίποτε από αυτή την
αδυναμίαδεν τον συνόδευσε στη
συνέχεια των σπουδών του. Αντίθετα.
Ευφυής και οξύς νους τον διέκρινε πάντα.
Ο Ανδρόνικος Β', φίλος των Γραμμάτων και της Επιστήμης, μορφώνει τον Γρηγόριο και τα αδέλφια του, μαζί με τα δικά του παιδιά στα ανάκτορα. Τα φροντίζει σαν Πατέρας. Ιδιαίτερα, για
δάσκαλο της Θεολογίας, τους φέρνει τον φημισμένο
Αγιορείτη π. Θεόληπτο,
που έγινε και Μητροπολίτης Φιλαδέλφειας. Κοντά του ο Γρηγόριος
μαθητεύει στην πιο βαθειά θεολογική σκέψη και διδάσκεται τα μυστικά της
αληθινής Γνώσεως του Θεού, που είναι
η τήρηση των αγίων Εντολών Του και η μυστική ένωση αγάπης μαζί Του με την αδιάλειπτη προσευχή.
Έτσι, είναι έτοιμος πολύ νωρίς να συνεχίσει τις σπουδές του στο
Πανεπιστήμιο της Πόλεως με άριστη
επιτυχία, εκπλήσσοντας καθηγητές και κορυφαίους της σκέψης!
Σε ηλικία 17 ετών έχει σπουδάσει
Γραμματική, Ρητορική, Λογική και αρχαίους
κλασσικούς, με ιδιαίτερη επίδοση στον
Αριστοτέλη. Σε τελικές
εξετάσεις των σπουδών του, στην αίθουσα των
ανακτόρων, μπροστά στον Αυτοκράτορα, τον Μέγα Λογοθέτη (Υπουργό) και Πρύτανη του Πανεπιστημίου,
Θεόδωρο Μετοχίτη, διάσημο για τη σοφία του, και άλλους επιστήμονες, αναπτύσσει το θέμα: «
Λογική του Αριστοτέλη»!
Με τέτοια δεξιοτεχνία και πληρότητα, που ο πρύτανης αυθόρμητα ξέσπασε
στον έπαινο: Και ο ίδιος ο Αριστοτέλης αν ήταν παρών και τον άκουγε, θα
τον έπαινουσε όχι λίγο, καθώς έγω νομίζω!...
γ) Η μεγάλη απόφαση.