ΟΙ ΨΙΘΥΡΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου Δρ. Θεολογίας

H αναχώρηση του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά σε νεαρή ηλικία για το Άγιον Όρος δεν αποτέλεσε παράξενο πράγμα ή περισσότερο έκπληξη για τους φίλους του και την οικογένεια του, που στο τέλος κι αυτή ολόκληρη η οικογένεια εισήλθε στις πνευματικές οάσεις, των μοναστηριών. Στο Άγιο όρος ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς προσκολλημένος στην νοερά προσευχή, άκουσε τους ψιθύρους του Θεού...

Η νοερά προσευχή τον ικάνωσε να γευτεί από τις δροσοσταλιές της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, που πολλοί ασκητές στον Άθωνα είχαν αρχαία των μοναστών παράδοση. Η προσευχή αυτή γεμίζει τον άνθρωπο με φως, δόξα και μετοχή σε εκείνο το φως της Μεταμορφώσεως που ο ίδιος ο Χριστός έδειξε στους Μαθητές. Αυτή η νοερά προσευχή, μας διδάσκει ο άνθρωπος δεν είναι μια κλειστή θύρα, μια μάνδρα, όπως στα ανατολικά θρησκεύματα, με τον διαλογισμό. Η επίκληση της νοεράς προσευχής για έλεος περιλαμβάνει μετάνοια και αλλαγή, η οποία αλλαγή καρποφορείτε μέσα από την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.

Η πνευματική ανάταση ξεκινά με τον καθαρισμό του νου από κάθε αμαρτωλό πάθος και με την επιστροφή στον εαυτό του. Αφού περάσει πέρα ​​από όλες τις ψυχικές και υλικές εικόνες και έννοιες, το μυαλό μεταμορφώνεται μέσα από το έργο της χάριτος, που λάμπει με το άκτιστο φως στον εσωτερικό άνθρωπο. Χρησιμοποιώντας το φως ως μονοπάτι, ο νους ανεβαίνει πάνω από όλα μέσα από τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, συγκεντρώνει μια πνευματική αίσθηση μέσω της οποίας ακούγεται ο άγνωστος και βλέπει τον αόρατο και συμμετέχει με αυτόν που είναι πάνω από όλα. Πολλά βιβλικά αποσπάσματα για το φως, η εγκατοίκηση του Πνεύματος και η θέα του Θεού είναι απλά όμορφες μεταφορές ή πράγματα του μέλλοντος. Ο σημερινός εκκοσμικευμένος άνθρωπος αρνείται  πεισματικά να αναγνωρίσει  την νερά προσευχή ως ψίθυροι μεταξύ Θεού και ανθρώπου, ως ρεαλιστικές περιγραφές της πνευματικής ζωής και πιο συγκεκριμένα, της σημερινής ζωής τους. Τούτο συμβαίνει διότι θεωρεί τον Θεό απρόσιτο και απόκοσμο και άγνωστο. Αντίθετα, για τον Άγιο Γρηγόριο  τον Παλαμά, εκφράζοντα την ησυχαστική παράδοση, μακραίωνη παράδοση των ασκητών και ησυχαστών, αυτές οι λέξεις της νοεράς προσευχής, υποδηλώνουν μυστηριακές πραγματικότητες, οι οποίες είναι προσιτές στον καθαρό άνθρωπο. Περιγράφουν όχι μόνο τις εσχατολογικές πραγματικότητες, αλλά και τη μερική τους εκπλήρωση και εκγύμναση στη ζωή ενός αφοσιωμένου χριστιανού.

Η νοερά προσευχή δεν είναι μάταιες επαναλήψεις ή φλυαρίες, αλλά μια επανάληψη επίπονη, ξανά και ξανά από τα βάθη της καρδιάς του ανθρώπου. Αυτή οι ψίθυροι του ανθρώπου προς τον Θεό προσφέρουν πνευματικά δώρα στον ίδιο, τον γεμίζουν με χάρη, που κυριολεκτικά μεθά από Πνεύμα Άγιον. Και όσο αυτοί οι ψίθυροι μένουν στην καρδιά του ανθρώπου, άλλο τόσο φυλακίζεται κατά μια έννοια η καρδιά του από αυτήν και προκαλεί μια αφθονία από τους ψίθυρους του Θεού. Με αυτούς πάλι κατεβαίνει η δροσιά του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά μας, όπως και ο προφήτης Ηλίας προκάλεσε βροχή στο όρος. Ας ακούσουμε λοιπόν και εμείς τους ψιθύρους αυτούς του Αγίου, συμβουλές που καρποφορούν εκατονταπλάσια.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας

Αδελφοί χριστιανοί, αν θέλετε να προοδεύσετε πνευματικά – και βέβαια θέλετε –, σας συνιστώ να αγαπήσετε την προσευχή και να διαβάζετε τους βίους και την διδασκαλία των πατέρων της Εκκλησίας μας. Σ᾽ αυτά θα δείτε το μεγαλείο της ορθόδοξης πίστης μας, αλλά και πως την ζούμε στην καθημερινή μας ζωή. Ένας μεγάλος πατέρας της Εκκλησίας μας, ο οποίος όμως μας ήταν άγνωστος, γιατί δεν μας μιλούσαν γι᾽ αυτόν οι ιεροκήρυκες στα κηρύγματα και στα κατηχητικά, είναι ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Λίγα λόγια θα σας πω εγώ σ᾽ αυτό το φυλλαδιάκι γι᾽ αυτόν το μεγάλο πατέρα, και σείς, σαν φιλομαθείς που είστε, ζητήστε να μάθετε περισσότερα.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αγαπητοί μου, καταγόταν από ευσεβέστατους γονείς, που ζούσαν σαν να ήταν μοναχοί. Από αυτούς τους γονείς έλαβε από μικρή ηλικία βαθειά ευλάβεια προς τον Θεό. Αλλά μορφώθηκε δυνατά και με την ανθρώπινη σοφία. Προτίμησε όμως να αφιερωθεί στον Θεό και έγινε μοναχός. Ο Θεός τον προετοίμαζε να μπεί πολύ βαθειά στα πνευματικά νοήματα της πίστης μας και της αγιότητας. Τον προετοίμαζε να γίνει θεόπτης. Κατέφυγε στο Άγιο Όρος και εκεί, με την καθοδηγία εμπείρων και αγίων Γερόντων, άρχισε τον αγώνα για να καθαριστεί η ψυχή του από τα πάθη. Η προσευχή, που την έλεγε συχνά, ήταν το, «Κύριε Ιησού Χριστέ φώτισόν μου το σκότος». Ιδιαίτερα δε για την κάθαρση της ψυχής του παρακαλούσε την Υπεραγία Θεοτόκο, στην Οποία είχε ιδιαίτερη αγάπη και ευλάβεια από την παιδική του ηλικία. Το ακόμη δε ωραίο για τον νεαρό μοναχό Γρηγόριο ήταν ότι μαζί με την προσευχή και την άσκηση μελετούσε πολύ την διδασκαλία των αγίων Πατέρων. Έτσι ήθελε να ζει και η μικρή μοναχική του συνοδεία, που απέκτησε αργότερα. Μάλιστα ο άγιος Γρηγόριος θεωρούσε ως ζημιά για την πνευματική τους πρόοδο την απασχόλησή τους για την ετοιμασία του λιτού φαγητού τους και παρακάλεσε γι᾽ αυτό την Παναγία να αναλάβει Αυτή την διατροφή τους. Έτσι πραγματικά και έγινε. Η Υπεραγία Θεοτόκος έστελνε Αυτή κάθε μέρα κάποιο πιστό χριστιανό, για να φέρει φαγητό στην ιερή συνοδεία του αγίου Γρηγορίου. Με τέτοια άγια ζωή ο άγιος Γρηγόριος εκάθαρε την ψυχή του από τα αμαρτωλά πάθη και έγινε δοχείο της Χάριτος του Θεού. Ανέβηκε πολύ στην αγιότητα. Όλα όσα έκανε ήταν θεϊκά. Ιδιαίτερα ήταν θεολογικός ο λόγος του. Έμοιαζε με μία γυάλα, που ξεχείλιζε καθαρό και θαυμαστό γάλα, όπως είδε ο ίδιος σε μία του οπτασία. Ήταν η θεία του διδασκαλία, που έλαβε μήνυμα από άγγελο να την μεταδίδει στους πιστούς.

Ο Θεός, αγαπητοί, με τα χαρίσματα που δώρισε στον άγιο Γρηγόριο τον ετοίμασε για να πολεμήσει μία μεγάλη αίρεση, που εμφανίστηκε εκείνη την εποχή, την αίρεση του βαρλααμισμού. Λίγα μόνο λόγια θα σας πω για την αίρεση αυτή. Ο Βαρλαάμ ήρθε στο χώρο μας από την Δύση και έφερε μαζί του ένα άλλο Θεό. Τον Θεό τον πίστευε όχι ως γλυκό Πατέρα, πολύ κοντά στον πόνο μας και την αδυναμία μας, αλλά τον πίστευε ως ΟΥΣΙΑ μόνο. Δηλαδή, πίστευε ένα Θεό φοβερό και φρικτό, που κάθεται εκεί ψηλά και βροντάει και αστράφτει. Ένα Θεό, που δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με τα ανθρώπινα, γιατί πραγματικά δεν μπορεί η Ουσία του Θεού να κοινωνήσει με τον γήινο άνθρωπο. Και όμως, εμείς οι Ορθόδοξοι νοιώθουμε τον Θεό πολύ κοντά μας. Τον νοώθουμε δίπλα μας και μέσα μας. Και μάλιστα λέμε ότι ο σκοπός μας είναι να ενωθούμε με τον Θεό και την ένωση αυτή την λέμε ΘΕΩΣΗ. Έχουμε δε εμείς οι Ορθόδοξοι αυτή την διδασκαλία, γιατί πιστεύουμε ότι ο Θεός μας δεν είναι μόνο ΟΥΣΙΑ, αλλά και ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ. Και διά των θείων Του Ενεργειών ο Θεός έρχεται σε επικοινωνία με τον κόσμο. Με τις θείες Του Ενέργειες ο Θεός έκανε τον κόσμο και με τις θείες Του Ενέργειες εμείς γευόμαστε την Δόξα του Θεού και θεωνόμαστε. Και βέβαια, αφού ο Θεός είναι άκτιστος, το ίδιο και οι θείες Ενέργειές Του είναι άκτιστες. Δεν κατασκευάζονται δηλαδή από μας, αλλά προέρχονται από τον άκτιστο Θεό. Ο Βαρλαάμ, που δεν δεχόταν Ενέργειες στο Θεό, δεν δεχόταν ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει άγιος και να θεωθεί. Άρα αρνείτο τον σκοπό για τον οποίο πλαστήκαμε. Πλαστήκαμε, αγαπητοί μου, για να βούμε τον Θεό και να ενωθούμε μαζί Του. Να γίνουμε άγιοι, θεούμενοι, και όχι απλώς καλοί άνθρωποι. Και είναι δυνατόν να το πετύχουμε αυτό, γιατί ο Θεός έχει άκτιστες Ενέργειες και όχι Ουσία μόνο, όπως έλεγε ο Βαρλαάμ.

Ο ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ και ο εμφύλιος πόλεμος του 14ου αιώνα.

Ησυχασμός ήταν το κίνημα που εμφανίσθηκε στο Βυζάντιο το 1334-1368 μ.χ. με πρωταγωνιστές δύο θα λέγαμε φιλους μοναχούς-θεολόγους,τον Γρηγόριο Παλαμά και τον Βαρλαάμ τον Καλαβρό, που ήταν και οι δύο οπαδοί της Αριστοτελικής φιλοσοφίας.
Η πλατωνική θεολογία είχε από καιρό εξαφανισθεί με τους νεοπλατωνικούς του πρώιμου Βυζαντίου και τελευταίο τον Μιχαήλ Ψελλό.Αντίθετα είχε ήδη αρχίσει να καλλιεργείται στη Δυτική Ευρώπη.
Ο εκπρόσωπος των Ησυχαστών ήταν ο μεγάλος μύστης αριστοτελικός,Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.
Αυτός ανέστησε στην ουσία την παλιά πυθαγόρεια φιλοσοφία ,την θεολογία του Μέγα Βασιλείου,του Διονυσίου του Αρεοπαγίτη και του Μάξιμου του Ομολογητή και την έσμιξε αρμονικά με την ανατολική φιλοσοφία.
Η κεντρική ιδέα του κινήματος ήταν η απόκτηση της μυστικής εμπειρίας του θείου με τον ησυχασμό του Νού(samadhi). Η εφρμογή ήταν μια ησυχαστική νοερή προσευχή που συνδεόταν με την αναπνοή(pranayama) και τη στροφή του βλέμματος στον ομφαλό ή "εις εαυτόν"(darana).Eπίσης συμμετείχε στην προσευχή η αδιάλειπτη (japa) επίκληση "Κύριε Ιησού Χριστέ,ελέησον ημάς".(mantra)!
Δηλαδή στην ουσία το νόημα της Γιόγκα.Ασ δούμε τι λέει ο Συμεών,ο Νέος Θεολόγος το 1042 μ.χ.:"εξανατέλλει αν εμοί ένδοθεν της ταλαίνης Καρδίας μου ως Ήλιος ή ως Ηλίου δίσκος σφαιροειδής δεικνύμενος,φωτοειδής,άπαντα τα μέλη μου ακτίσι καταυγάζων..."
Στους γνώστες της Γνάνια και Ράτζα Γιόγκα είναι απόλυτα κατανοητό ως ενεργοποίηση του ενεργειακού κέντρου του  ηλιακού πλέγματος ή τσάκρα μανιπούρα.Έχει σημασία η αναφορά στο απόκρυφο κέντρο της Καρδίας,όπου εδράζεται ο αληθινός Εαυτός του ανθρώπου.Πρόκειται για το 8πέταλο τσάκρα του χαρνταγιάμα που δεν είναι τόσο γνωστό και μίλησε γι'αυτό ο δάσκαλος Ραμάνα Μαχάρσι.
Θα πούμε ότι η ενεργοποίηση οποιουδήποτε κέντρου αλλά κυρίως αυτού που αντιστοιχεί στον ομφαλό,δίνει τη μορφή περιστρεφόμενου φωτεινού δίσκου που εκπέμπει φως.Ο μύστης-ασκητής στην ουσία αντικρύζει την ίδια του την Ψυχή.Αυτό είναι το κηρύκειο του Ερμή ή το δέντρο της Ζωής στην εβραϊκή Καβαλά Είναι ο λίθος με τους 7 οφθαλμούς.Είναι η μεικτή δεύτερη ουσία του Πλάτωνος η δυνάμει ΑΘΑΝΑΤΗ που επιζεί του φυσικού θανάτου και μετενσαρκώνεται αργότερα σε άλλο σώμα μέχρι την τελική ενεργοποίηση όλων των Τσάκρας και την κατάκτηση της ύψιστης μυστικής πνευματικής εμπειρίας του αδιαφοροποίητου ΟΛΟΥ-ΕΙΝΑΙ.
Τότε γίνεται η Νέα Ιερουσαλήμ του Ευαγγελιστή Ιωάννη στην Αποκάλυψη με τις 12 πύλες από πολύτιμους λίθους που αντιστοιχούν στην ενεργοποίηση όλων των Τσάκρα.
Πρότυπο ήταν επίσης και η μυστική εμπειρία(samadhi) του Μωυσή στο όρος Σινά όπου κατεβαίνει με " δεδοξασμένη την όψιν του χρώματος του προσώπου αυτού" μεταφέροντας τις θεϊκές 10 εντολές σε πέτρινες πλάκες."Μόνος μόνω συζών εαυτώ και δια της ησυχίας αμετεωρίστως τη θεωρία των αοράτων ενατενίζων"(Γρηγόριος Νύσσης).
Έμμεση αναφορά γίνεται εδώ,στο θεμελιώδες ενεργειακό κέντρο του μουλαντάρα με τις 4 ακτίνες πέταλα ,και στην ενεργοποίηση του.Είναι γνωστό ότι αντιστοιχεί στο στοιχείο ΓΗ όπως το μανιπούρα στο στοιχείο ΠΥΡ.
Γι 'αυτό μιλούσαν οι Ησυχαστές του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.Οι αντίπαλοι τους με αρχηγό τον Βαρλαάμ τον Καλαβρό από την Ιταλία τους κοροίδευαν ,τους αποκαλούσαν ομφαλόψυχους (το οποίο όμως είναι απόλυτα αληθινό...).
O αντιησυχαστής Δημήτριος Κυδώνης ήταν φιλενωτικός και μεταφραστής των έργων του καθολικού Θωμά του Ακινάτη.Υποστήριζε ότι το φως των ησυχαστών δηλαδή το φως της ψυχής ή του όρους Θαβώρ που μεταμορφώθηκε ο Ιησούς-Ερμής ήταν κτιστό και ότι κάθε διάκριση θείας ουσίας(πνεύματος)  και ενέργειας(ψυχής) ήταν αδύνατη.
Τελικά επικράτησε το ησυχαστικό κίνημα και διακηρύχθηκε από την ορθόδοξη Σύνοδο η διάκριση αμέθεκτης θείας ουσίας(πνεύμα ή atma-brahma) και μεθεκτών άκτιστων θείων ενεργειών (ψυχής ή λεπτοφυές σώμα ή vignamayakosa).
*Xτίσιμο γίνεται μόνο στην περιοχή του φυσικού και του αστρικού πεδίου,στους χώρους των υλικών επιθυμιών,των σκέψεων και των παθών.Γι'αυτό και ο Ιησούς έλεγε ότι θα καταστρέψει το ναό του Σολομώντα και θα τον φτιάξει σε 3 ημέρες.Το έκανε βέβαια με την Ανάσταση του,εδώ στο φυσικό και αστρικό χώρο.Μιλούσε για σώμα και νού και όχι για ψυχή και πνεύμα.Στο χώρο πέραν του αστρικού γίνεται ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ και ΦΑΝΕΡΩΣΙΣ αφού προηγηθεί η ΚΑΘΑΡΣΙΣ στα κατώτερα πεδία του σώματος ,του νου και της ψυχής.(Θα αναφερθούμε περισσότερο σε προσεχές άρθρο...)

Συνχ. Kατεδείχθη ότι η θεογνωσία είναι μυστική εμπειρία που κατακτάται με την πίστη και όχι με τη φιλοσοφική γνώση.Προέβαλλαν την αξία της αδιαλείπτου προσευχής,της συνεχούς πνευματικής άσκησης και της μυστηριακής εμπειρίας για τη σωτηρία του ανθρώπου ενώ υπέδειξαν το πνευματικό αδιέξοδο της σχολαστικής θεολογίας της Δύσης.
Γι'αυτό και  επιτέθηκαν με πάθος οι αντίπαλοι του ησυχασμού, φιλοδυτικοί. Χαρακτηριστική ήταν η αντίδραση του θεολόγου Εμμανουήλ Καλέκα με τον τίτλο και μόνο του έργου του:
Περί ουσίας και ενεργείας,πραγματεία κατά της πλάνης των Γραικών!
Αποκαλεί Γραικούς τους Ησυχαστές και όχι άδικα.Οι αντίπαλοι τους είναι Ρωμαίοι,φιλοδυτικοί με προστάτες τους Παλαιολόγους και τους Γενουάτες και μάλλον τον Πάπα της Ρώμης.
Αυτό έδειξε τελικά ο  τριακονταετής και πέρα εμφύλιος πόλεμος που αποδυνάμωσε πλήρως την ήδη τεμαχισμένη και αλωμένη(1204) από τους σταυροφόρους αυτοκρατορία.Τίποτε πια πνευματικό δε θα φανεί πλήν του έργου του Νεοέλληνα Πλήθωνος Γεμιστού πριν το οριστικό τέλος.
Ο προστάτης των ησυχαστών ήταν ο δυναμικός και ευφυής δομέστιχος Ιωάννης Καντακουζηνός που φαίνεται να διέβλεψε το σχέδιο των Φράγκων και του Πάπα για οριστική διάλυση του ελληνισμού του Βυζαντίου και κάθε πνευματικού στοιχείου από την παράδοση των Γραικών.Μια παράδοση που ήταν άρρηκτα δεμένη με την ανατολική φιλοσοφία.Στην προσπάθεια του να αποτρέψει τη δυτική κυριαρχία,συμμάχησε με τον Τούρκο σουλτάνο Οχράν στον οποίο έδωσε ως νύφη την κόρη του Θεοδώρα.Αυτός επέτρεψε και την εγκατάσταση των Τούρκων στη χερσόνησο της Καλλίπολης.
Ήταν το πρώτο ευρωπαϊκό έδαφος που κατέλαβαν οι Τούρκοι και το θεώρησαν ιερό μέρος του Προφήτη Μωάμεθ έκτοτε.
Γιάυτό και αντιστάθηκαν εκεί, με τόσο σθένος πολύ αργότερα στους Δυτικούς εισβολείς στον Α΄Π' Πόλεμο.

Οι Παλαιολόγοι θα συμμαχήσουν με τον Καταλούσιο το Γενουάτη και τον Πάπα μάλλον,ενώ θα ποδηγετήσουν το αυθόρμητο λαικό κίνημα των Ζηλωτών της Θεσσαλονίκης και άλλων βυζαντινών πόλεων.Θα τεθούν μάλιστα επικεφαλής του κινήματος ο Μιχαήλ και αργότερα ο Ανδρέας Παλαιολόγος.Το ζηλωτικό λαικό κίνημα απέκτησε γρήγορα αντιησυχαστικό χαρακτήρα και μπόρεσε να νικήσει τελικά τους ησυχαστές.Επιβλήθησαν οι Παλαιολόγοι,οι οποίοι θα προσπαθήσουν να εξαφανίσουν την ορθόδοξη θρησκεία των Γραικών και να επιβάλουν τον καθολικισμό της Δύσης.
O Iωάννης Καντακουζηνός το 1355 θα ηττηθεί στρατιωτικά από τον Γενουάτη Cattilusio και θα παραιτηθεί υπέρ του Ιωάννη Ε' του Παλαιολόγου.Θα ασπαστεί το μοναχικό βίο και θα εγκαταβιώσει στη μονή Μαγγάνων της Πόλης.Εκεί θα συγγράψει μια σπουδαία απολογητική ιστορική μελέτη.
Το νέο όνομα του θα είναι Ιωάσαφ.Έτσι έλεγαν τον περίφημο ασκητή-jogi,όσιο Ιωάσαφ,γιο του βασιλιά της Ινδίας Αβενήρ που εορτάζεται στις 26-Αυγούστου.
Η Πόλη και όλη η Ελλάδα θα γεμίσει με εμπόρους Βενετούς,Γενουάτες και μισθοφόρους Φράγκους και Καταλανούς,στην περίφημη Φραγκοκρατία που θα προσπαθήσει να εξαφανίσει κάθε Ελληνικό στοιχείο από τη χώρα των Γραικών.Ευτυχώς που θα αντισταθεί πνευματικά, ο Νεοέλληνας Πλήθων ο Γεμιστός αλλά κυρίως ο Γραικός Πατριάρχης Γεννάδιος και θα παραδόσει ,ευφυώς, την αυτοκρατορία στο Ελληνογενές Ισλάμ και τον από μητέρα Έλληνα ,Μωάμεθ τον Β' τον Πορθητή.

Θα παραμείνει έτσι το πνευματικό κίνημα των Γραικών-Ησυχαστών προστατευμένο από το συγγενές Ισλάμ για εκατοντάδες χρόνια μέχρι που οι φράγκοι-νεοφοίνικες θα μηχανευτούν νέα σχέδια για νέες σταυροφορίες,νέους πολέμους, νέες έριδες, και νέους εμφυλίους μεταξύ των Γραικών με στόχο την τελική εξαφάνιση τους.
Θα τα καταφέρουν?


κωπηλάτης

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς και η Παναγία

Από: Μητρόπολη Νεαπόλεως

---

---

του Πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Καλλιακμάνη
α) Τη δεύτερη Κυριακή των Νηστειών η Εκκλησία προβάλλει και τιμά τον κατεξοχήν διδάσκαλο της ορθόδοξης πίστης, τον άγιο Γρηγόριο Πα­λαμά.

Βαθύς γνώστης της έξωθεν σοφίας, της φι­λο­σο­φίας και των επιστημονικών δεδομένων της εποχής του, ο άγιος διακρίθηκε ως χα­ρι­σμα­­τι­κός ησυχαστής, πολυγραφότατος συγγραφέας και άριστος Επί­σκο­πος στην πόλη της Θεσσαλονίκης.
Στις συγγραφές του υπεραμύνεται της ησυ­χα­στικής ζωής και αναπτύσσει την ορθόδοξη διδασκαλία για τον Θεό, διακρίνοντας τις μεθεκτές θείες ενέργειες από την αμέθεκτη θεία ουσία.
β) Μεγάλο σεβασμό και τιμή απέδιδε ο ιερός Γρηγόριος στην Πα­να­γία. Αισθανόταν υποχρεωμένος και ευγνώμων απέναντι στην Κυρία Θε­ο­τόκο, για τις άπειρες ευεργεσίες της στο ανθρώπινο γένος, καθώς και για τα άπειρα χαρίσματά της και τις προ­σω­πικές εμπειρίες που αξιώθηκε. Ό­πως μαρτυρεί ο βιογράφος του Φιλόθεος Κόκκινος, η Θεοτόκος πλη­ρο­φόρησε τον Γρηγόριο μέσω της εμφάνισης του ευαγγελιστή Ιωάννου του Θεολόγου ότι, πάντοτε υπήρξε σύμμαχος και βοηθός του: «Και πάλαι και νυν, κάν τω παρόντι, μάλα χαριέντως και ηδέως, φησί, κάν των μέλλοντι» (PG 151, 566C-D).
γ) Διασώζεται και άλλη μαρτυρία για την εμφάνιση της Παναγίας Δέσποινας, την οποία επικαλούνταν ο άγιος ευρισκό­μενος στο Αγιον Ό­ρος. Εκείνη παρουσιάσθηκε «σεμνώς και παρθενικώς», όπως την εμφα­νί­ζουν οι ιερές εικόνες και οικονόμησε όχι μόνο τις πνευματικές αλλά και τις υλικές ανάγκες του αγίου και των συμμοναστών του (PG 151, 579D-580A). Οι προσωπικές εμπειρίες και η σύνδεση της ζωής του αγίου Γρη­γορίου με το πρόσωπο της Παναγίας φαίνεται από τις θαυμάσιες θεομη­το­ρι­κές του Ομιλίες.
δ) Για τον υπέρμαχο των ησυχαστών επίσκοπο Γρηγόριο, η Παρθέ­νος Μαρία ενδιέτριβε από νεαρή ηλικία στο ναό και καλλιεργούσε την «ιερά ησυχία» και τη νο­ε­ρά προ­σευχή. Σε Ομιλία του στα Εισόδια της Θεο­τόκου, που με­τέ­φρα­­σε ο άγιος Νικόδημος Αγιορείτης, αναφέρει ότι, με την η­συχία «χωρίζεταί τινάς από τα γήινα και ενώνεται με τον Θεόν, και δια μέσου αυτής προσκαρτερεί πάντοτε εις προσευχάς και δεήσεις,… αφού δε ε­νωθή απορρήτως, και συγκερασθή εις τον τοιούτον το υπέρ αίσθησιν και νουν του Θεού φως, τότε αυτός ως καθαρίσας την καρδίαν με την ησυ­χί­αν, βλέπει εις τον εαυτόν του ωσάν εις καθαρώτατον καθρέπτην τον Θε­όν».
ε) ΄Ετσι η Παρθένος Μαρία καθίσταται πρότυπο όσων θέλουν να α­κο­λουθήσουν την ησυχαστική ζωή. «Ταύτης κατά νουν ησυχίας παρά­δειγ­μα σύντομον, και ωφελιμώ­τα­τον από κάθε άλλο, εστάθη η Παρθένος αύ­τη, ήτις εξ απαλών ονύχων ηνώθη με τον Θεόν δια της ιεράς ησυχίας. Ε­πειδή μονάχη αυτή από όλους από τόσον μικρόν παιδίον υπέρ φύσιν ησύ­χασε και μοναχή αύτη τον Θεάνθρωπον Λόγον απειράνδρως εκυο­φό­ρησεν».
στ) Σε Ομιλία του στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου γράφει ότι, η «παρ­θενομήτωρ αύτη μόνη μεθόριόν εστι κτιστής και ακτίστου φύσεως… Αύ­τη των επί γης η δόξα, των κατ΄ ουρανών η τερπνότης, το πάσης κτί­σε­ως εγκαλλώπισμα» (PG 151, 177AB). Παράλληλα εκφράζει την έκ­πληξή του μπροστά στο απόρρητο και α­κα­τα­νό­ητο μυστήριο της υπερφυούς συλ­λή­ψεως. Το μυστήριο αυτό είναι «πιστευόμενον αλλ’ ου γινω­σκό­με­νον, προσκυνούμενον αλλ΄ ου πολυπραγμονούμενον, και προσκυνού­με­νόν τε και πιστευόμενον δια μόνου του Πνεύματος». Με αυτό δίδεται η δυ­νατό­τη­τα στην αν­θρώ­πι­νη φύση να γίνει ομόθεη.
ζ) Μια άλλη θέση του αγίου Γρηγορίου σχετικά με το πρόσωπο της Πα­ναγίας που εντυπωσιάζει είναι ότι, πρώτη αυτή αξιώθηκε να ατενίσει τον Αναστάντα Κύριο. Ερμηνεύοντας το ευαγγέλιο της Κυριακής των Μυ­ρο­­φόρων υποστηρίζει ότι, η Θεοτόκος δέχθηκε πρώτη το μήνυμα της Ανα­στάσεως. Εξηγεί πειστικά, ότι οι ευαγγελιστές παρου­σία­σαν «συνε­σκια­σμέ­νως» ή αμυδρά τα γεγονότα, επειδή δεν ήθελαν να παρουσιάσουν ως πρώ­το μάρτυρα της Αναστάσεως τη μητέρα του Κυρίου, για να μη δώσουν α­φορμές αμφιβολιών στους απιστούντες. Ο θείος Γρηγόριος θεωρούσε την Παναγία ως «πηγή και ρίζα της αποκειμένης ημίν εν ουρανοίς ελπί­δος».

Ι.Μ.Πειραιώς, Οι Ουνίτες της Ουκρανίας και η «Ένωση των Εκκλησιών»

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 24^η  Ιουνίου 2019

Και άλλες φορές στο παρελθόν αναφερθήκαμε στην εισβολή και την πλήρη σχεδόν επικράτηση και κυριαρχία της παναιρέσεως του Οικουμενισμού μέσα στο χώρο της ακαδημαϊκής θεολογίας και ιδαιτέρως στις Θεολογικές μας Σχολές. Το καρκίνωμα αυτής της φοβερής πολυαιρέσεως, της μεγαλύτερης όλων εποχών, έχει κατορθώσει δυστυχώς να διαβρώσει και να αλώσει τις συνειδήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των ακαδημαϊκών διδασκάλων, όπως αυτό τουλάχιστον αποδεικνύεται από την ίδρυση Κατευθύνσεως Ισλαμικών Σπουδών στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, από τα κατά καιρούς από τις Σχολές αυτές διοργανούμενα Συνέδρια και Ημερίδες, αλλά και από άρθρα και δημοσιεύσεις καθηγητών και μη.
Ιδιαίτερα μετά την «Σύνοδο» της Κρήτης, στην οποία ως γνωστόν, αντί καταδίκης, εθριάμβευσε η παναίρεση, σχεδόν σύσσωμος ο θεολογικός κόσμος της χώρας έχει συστρατευθεί στο άρμα του Διασχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού και αγωνίζεται ακάθεκτος, με όλες του τις δυνάμεις, με περισσότερη ορμή τώρα και ζήλο, («ου κατ’ επίγνωσιν» βέβαια), στην προώθηση των στόχων του, στην επανένωση σε πρώτη φάση, του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου με την Ορθόδοξη Εκκλησία, χωρίς όμως την μετάνοια των αιρετικών ετεροδόξων και παρά τις υπάρχουσες δογματικές διαφορές. Και σε δεύτερη φάση στο συγκερασμό του Χριστιανισμού με όλες τις άλλες θρησκείες. Φυσικά δεν πρόκειται για επιδίωξη πραγματικής ενώσεως, ενώσεως εν τη αληθεία, σύμφωνα με την πατερική μας Παράδοση, αλλά περί ενώσεως αληθείας και ψεύδους. Περί συγκολλήσεως ετεροκλήτων στοιχείων, η οποία θα προέλθει ύστερα από συμβιβασμούς και «επανερμηνείες» των πλανών των ετεροδόξων, αλλά και με καινοφανείς ερμηνείες βιβλικών χωρίων, που οδηγούν σε αστήρικτα συμπεράσματα, μη μαρτυρούμενα από τους αγίους Πατέρες μας.
Μια τέτοια περίπτωση ακαδημαϊκού θεολόγου σίγουρα αποτελεί και ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, κ. Παναγιώτης Μπούμης, ο οποίος εμφανίζεται θερμός θιασώτης του συγκρητισμού, όπως τουλάχιστον  αποδεικνύεται από τα γραπτά και δημοσιεύσεις του, μέσω των οποίων προσπαθεί να «αποδείξει» ότι ο Παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά Εκκλησία. Ένα πρόσφατο άρθρο του, που είδε το φως της δημοσιότητος, μαρτυρεί του λόγου το αληθές. Έχει δημοσιευθεί στο ιστολόγιο «Ρομφαία» (18-6-2019), με τίτλο: «Οι δε Ουκρανοί ουνίτες, τι;», με υπότιτλο «Και η μεγάλη υπέρβαση», είναι δε συνέχεια ενός προηγούμενου με τίτλο «Ο ουκρανικός δε λαός, τι;» και με υπότιτλο «Το μήνυμα των Αποστόλων». Στις γραμμές που ακολουθούν θα σχολιάσουμε με τη Χάρη του Θεού το εν λόγω άρθρο, αφ’ ενός μεν προς ανατροπή της πλάνης και αφ’ ετέρου προς επαγρύπνηση και προφύλαξη του πιστού λαού του Θεού.
Ο αρθογράφος παίρνοντας αφορμή από την τραγική εκκλησιαστική κατάσταση στην Ουκρανία, ορθά επισημαίνει κατ’ αρχήν, ότι «θα πρέπει οπωσδήποτε μία γενική Σύνοδος, (της Ορθοδοξίας), να επιληφθεί του θέματος». Και ενώ περιμέναμε στη συνέχεια να τεκμηριώσει την θέση του αυτή, (η οποία μάλιστα είναι θέση όλων των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, ως η μόνη ενδεδειγμένη λύση για την υπέρβαση του ουκρανικού προβλήματος), και να στηλιτεύσει, (με το κύρος μάλιστα του καθηγητού του Κανονικού Δικαίου) την κατάφορη παραβίαση των Ιερών Κανόνων στην χορήγηση του Αυτοκεφάλου στους αμετανόητους σχισματικούς του Κιέβου, προσπαθεί κατά παράδοξο τρόπο, να στρέψει την προβληματική του θέματος προς άλλη κατεύθυνση. Δεν τολμάει, ούτε καν διανοείται, να βάλει τον «δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων» και να ερευνήσει, ποιοί ευθύνονται γι’ αυτή την πανορθοδόξων διαστάσεων διακοπή της εκκλησιαστική κοινωνία, που προκάλεσε ζημιά στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Διότι φυσικά το φοβερό αυτό γεγονός, το οποίο κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, δεν ξεπλένεται ούτε με το αίμα του μαρτυρίου, δεν ήρθε ουρανοκατέβατο. Κάποιοι το προκάλεσαν και είναι υπόλογοι ενώπιον του πληρώματος της Εκκλησίας και ενώπιον του Θεού. Δεν ξέρει τι να πει ο κ. καθηγητής και πως να δικαιολογήσει τον αμείλικτο και ανελέητο διωγμό, που ξέσπασε στην Ουκρανία, μετά την απόδοση Αυτοκεφαλίας, με τους ουνίτες και τους σχισματικούς να επιδίδονται σε πρωτοφανείς θηριωδίες, αρπαγές και βανδαλισμούς εναντίον των πιστών της κανονικής υπό τον Μητροπολίτη κ. Ονούφριο Εκκλησίας. Όλα αυτά τα προσπερνάει με αδιαφορία. Δεν τον ενδιαφέρουν. Άλλο είναι εκείνο που τον απασχολεί: Τι θα γίνει με τους ουνίτες της Ουκρανίας και πως αυτοί θα ενσωματωθούν στην Ορθόδοξη Εκκλησία! Και στη συνέχεια, πως θα επιτευχθεί η ένωση με τους παπικούς! Γράφει: «Και αυτό, [το θέμα δηλαδή της εντάξεως των ουνιτών στην Ορθοδοξία], είναι απαραίτητο, [να πράξει η Πανορθόδοξη Σύνοδος], πολύ περισσότερο, αν πολλοί από αυτούς, [τους ουνίτες], επιθυμούν την ένταξή τους και την ενσωμάτωσή τους στην Ορθόδοξη κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας. Με αφορμή μάλιστα το τοπικό εκκλησιαστικό πρόβλημα της Ουκρανίας για την Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί μία Πανορθόδοξη Σύνοδος (έστω κατ’ αρχάς των εξουσιοδοτημένων προκαθημένων αυτής) να λύσει και άλλα γενικότερα ζητήματα της Ορθοδοξίας».
Ρωτάμε τον κ. Καθηγητή: Γνωρίζει τι εστί ουνία; Έχει μελετήσει καθόλου από την εκκλησιαστική μας ιστορία, ποια ήταν η από της ιδρύσεώς της, (τον 12ον αιώνα), μέχρι σήμερα προσηλυτιστική δράση της στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και ποιες δόλιες και πονηρές μεθοδεύσεις χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί, για να εξαπατήσει τους Ορθοδόξους; Γνωρίζει την πλειάδα των ιερομαρτύρων, που κοσμούν τον ουρανό της Εκκλησίας, των τελειωθέντων υπό των ουνιτών; Έχει άραγε συνειδητοποιήσει ότι οι προβατόσχημοι αυτοί λύκοι, αείποτε υπήρξαν η «πέμπτη φάλαγγα του Παπισμού», το πιο επίλεκτο και καλά εκπαιδευμένο τάγμα του στην καρδιά της Ορθοδοξίας με στοχευμένο σκοπό και δράση; Έχει άραγε υπ’ όψη του ποίους φοβερούς διωγμούς εξαπέλυσαν και ποίου μεγέθους διαχρονικά εγκλήματα διέπραξαν εις βάρος των Ορθοδόξων; Άκουσε άραγε ποτέ για την γενοκτονία των Σέρβων Ορθοδόξων αδελφών μας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου σφαγιάσθηκαν 880.000 Σέρβοι από τους από τους Κροάτες ουνίτες; Πιστεύει λοιπόν πραγματικά, ότι οι φανατικά προσηλωμένοι στον Παπισμό και με στοχευμένο σκοπό και δράση ουνίτες είναι δυνατόν να απαρνηθούν τον Παπισμό και να ασπασθούν την Ορθοδοξία; Εμείς τουλάχιστον δεν το πιστεύουμε! Και, εν πάσει περιπτώσει, έχει να μας υποδείξει παλαιότερα, ή και πρόσφατα παραδείγματα ουνιτών, που ασπάσθηκαν την Ορθοδοξία; Δεν υπάρχει δυστυχώς ούτε μια περίπτωση. Άρα λοιπόν όλη η περί δήθεν «ενσωματώσεως των ουνιτών» στην Ορθοδοξία φιλολογία δεν είναι τίποτε άλλο από μια αερολογία, ένας κούφιος βερμπαλισμός. Σε ποιους κόσμους ζει ο κ. καθηγητής;
Δεν είναι όμως μόνο η ιδεοληψία με τους ουνίτες, που κατατρύχει τη σκέψη του. Είναι και μια άλλη, πολύ μεγαλύτερη. Είναι το θέμα της «πληρέστερης» ενώσεως με τους Ρωμαιοκαθολικούς, τους οποίους παντού, από την αρχή ως το τέλος, ονομάζει «Εκκλησία» και μάλιστα όπως θα δούμε παρά κάτω «εκλεκτή», επινοώντας αυτή τη φορά μια περίεργη και καινοφανή ερμηνεία στις Β΄ και Γ΄ Καθολικές Επιστολές του Ευαγγελιστού Ιωάννου. Γράφει: «Όπως επίσης μπορεί να θέσει, [η Πανορθόδοξη Σύνοδος], επί τάπητος και το ακόμη γενικότερο θέμα της πληρέστερης ενότητας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας με την Ορθόδοξη Εκκλησία, το οποίο ήδη υπολανθάνει». Φοβούμεθα ότι και πάλι ζει εκτός πραγματικότητος ο κ. καθηγητής. Δεν γνωρίζει άραγε, ότι ο παν. Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος αρνείται να συγκαλέσει Πανορθόδοξη Σύνοδο, παρ όλο που όλες οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες επισημαίνουν την αναγκαιότητά της; Αυτό σημαίνει ότι, (προς το παρόν τουλάχιστον), η αποκατάσταση της ενδοορθοδόξου ενότητος φαίνεται ανθρωπίνως αδύνατη. Πως λοιπόν μπορούμε να μιλάμε για αποκατάσταση ενότητος με τους παπικούς, καθ’ ον χρόνον ούτε καν η αποκατάσταση της ενδοορθοδόξου ενότητος έχει επιτευχθεί; Πως μπορούμε να σκεπτώμεθα τους ουνίτες της Ουκρανίας, καθ  όν χρόνον, (σ’ αυτή τουλάχιστον τη χρονική συγκυρία), το πρώτο και σπουδαιότερο, το πρώτο και αναγκαιότερο έργο και καθήκον της Εκκλησίας μας δεν είναι το πως θα «ενσωματώσουμε» τους ουνίτες, αλλά το πως θα κλείσουμε την φοβερή αυτή πληγή της διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας, που δημιουργήθηκε, (ως μη ώφειλε βέβαια), στους κόλπους της  Εκκλησίας μας; Η κοινή λογική αυτό υπαγορεύει: Πρώτα τακτοποιούμε τα του οίκου μας και έπειτα σκεπτώμεθα, πως θα αντιμετωπίσουμε αυτά που είναι έξω από τον οίκο μας.
Δυστυχώς η λανθασμένη θεώρηση του κ. καθηγητή δεν σταματάει μέχρις εδώ. Παρά κάτω μας περιγράφει, πως ο ίδιος φαντάζεται, ότι θα μπορούσε να γίνει η ένωση με τους παπικούς! Γράφει: «Φυσικά στην περίπτωση της επανενώσεως Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας το θέμα, (γράφε· το θαύμα), θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ειδικώς κατόπιν συμφωνιών μεταξύ τους. Ίσως θα αρκεί μόνο μία ειδική κοινή, αρχιερατική ακολουθία-λειτουργία των εκατέρωθεν προκαθημένων, όπου θα γίνει και μία επίσημη ομολογία συμφωνίας και επιλύσεως των δύο ουσιαστικών-βασικών διαφορών, δηλαδή του Filioque και του πρωτείου εξουσίας (αλαθήτου)». Τη συνταγή της ενώσεως τη βρήκε ο κ. καθηγητής! Οι δήθεν, γι’ αυτόν, δογματικές πλάνες του Παπισμού τελικά ήταν  απλές παρεξηγήσεις του παρελθόντος! Το μεν Filioque ήταν «μεταφραστικό λάθος», το δε πρωτείο εξουσίας, (αλαθήτου), μπορεί να επιλυθεί, αν δεχθούμε ότι το πρωτείο δεν προέρχεται άμεσα από τον Πάπα, αλλά έμμεσα, μέσω δηλαδή της Οικουμενικής Συνόδου. Οι άγιοι Πατέρες της Η΄Οικουμενικής Συνόδου, (879-880), οι οποίοι θεώρησαν το Filioque ως αιρετική και κακόδοξη διδασκαλία, πλανήθηκαν, όπως προκύπτει από την θέση του κ. καθηγητή, ο οποίος διορθώνοντας αυτούς, αποφαίνεται ότι το Filioque ήταν «μεταφραστικό λάθος»! Αρκεί λοιπόν τώρα να γίνουν κάποιες «συμφωνίες» εκατέρωθεν και στη συνέχεια «μία ειδική κοινή, αρχιερατική ακολουθία- λειτουργία των εκατέρωθεν προκαθημένων, όπου θα γίνει και μία επίσημη ομολογία συμφωνίας και επιλύσεως των δύο ουσιαστικών-βασικών διαφορών, δηλαδή του Filioque και του πρωτείου εξουσίας (αλαθήτου)». Και ω του θαύματος! Η πολυπόθητη ενότητα Ανατολής και Δύσεως είναι πλέον γεγονός! Όλες οι υπόλοιπες, (δεκάδες), πλάνες του Παπισμού αυτόματα εξαφανίστηκαν! Τι κρίμα που δεν εφάρμοσαν αυτή τη θαυματουργική συνταγή οι εκατέρωθεν διαλεγόμενοι, Παπικοί και Ορθόδοξοι, και παιδεύονται άσκοπα επί 39 χρόνια τώρα μέσω του Διαχριστιανικού Διαλόγου να επιτύχουν την ένωση!!! Τι άλλο μένει τώρα να ρυθμιστεί; Το αν θα γίνει η ένωση με τους παπικούς διά μέσου της χρίσεώς των με το άγιο Μύρο, ή χωρίς αυτό. Αλλά και αυτό το θέμα το έχει επιλύσει ο κ. καθηγητής. Γράφει: «Και αν για την περίπτωση της εισδοχής μόνον των Ουκρανών χρειάζεται, είναι απαραίτητη, η χρίση τους με το άγιο μύρο, ωστόσο για μια φανερή-ολοκληρωμένη ενότητα του συνόλου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας με την Ορθόδοξη ίσως δεν είναι απαραίτητο ούτε αυτό (αυτή η χρίση)».
Μακάρι οι σκέψεις του κ. καθηγητή να τερματιζόταν μέχρις εδώ. Δυστυχώς έχουν και συνέχεια. Με όσα λέει στη συνέχεια, προσπαθεί να δώσει βιβλική θεμελίωση, με απίστευτους, βέβαια, ερμηνευτικούς ακροβατισμούς, στη γνωστή οικουμενιστική «θεωρία των αδελφών Εκκλησιών», επικαλούμενος τις Β΄ και Γ΄Καθολικές επιστολές του ευαγγελιστή Ιωάννη. Κατά τον κ. καθηγητή οι δύο «αδελφές Εκκλησίες» Ανατολής και Δύσεως, Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως, έχουν προαναγγελθεί, (προφανώς προφητικά), από τον ευαγγελιστή Ιωάννη στις Β΄ και Γ΄ Καθολικές του επιστολές, δεν είναι δε μόνον αδελφές, αλλά και «εκλεκτές». Γράφει: «Αλλά κυρίως στο να υποστηρίζουμε όλα αυτά μας δίδει όχι μόνο το θάρρος αλλά και την τόλμη ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ο μαθητής επαναλαμβάνουμε της αγάπης. Και αυτό γιατί με τη Β ́ και Γ ́ καθολικές επιστολές του, όπου γράφει για (τις) δύο αδελφές-εκκλησίες, προδιαγράφει τη θέση και τη σχέση των δύο Εκκλησιών Ανατολής και Δύσεως… Μάλιστα εντύπωση κάνει το ότι κάνει λόγο για δύο αδελφές, τις οποίες χαρακτηρίζει «εκλεκτές» (= εκλεγμένες από τον Θεό)». Φυσικά η  ερμηνευτική αυτή θέση του, μόλις είναι ανάγκη να τονιστεί, ότι δεν μαρτυρείται από κανένα πατέρα της Εκκλησίας μας. Από τους νεώτερους ερμηνευτές ούτε ο μακαριστός Τρεμπέλας, ούτε ο κ. Καραβιδόπουλος, ούτε ο μακαριστός Σάκκος συνηγορούν με τους ισχυρισμούς του. Συγκεκριμένα και οι τρεις παρά πάνω καθηγητές στην ερμηνεία της Γραφής, ερμηνεύοντας, με βάση τους αγίους Πατέρες, τον πρώτο στίχο της Β΄ Ιωάννου: «Ο πρεσβύτερος εκλεκτή κυρία και τοις τέκνοις αυτής, ους εγώ αγαπώ εν αληθεία, και ουκ εγώ μόνος, αλλά και πάντες οι εγνωκότες την αλήθειαν», αναφέρουν κατ’ αρχήν ότι με τον όρο «εκλεκτή κυρία», ο Ιωάννης δεν υπονοεί κάποιο φυσικό πρόσωπο, αλλά κάποια τοπική Εκκλησία, κατά πάσαν πιθανότητα της Μικράς Ασίας. Το ίδιο ισχύει και για τον 13ο στίχο της ίδιας επιστολής: «ασπάζεταί σε τα τέκνα της αδελφής σου της εκλεκτής, αμήν». Και εδώ με τη φράση «της αδελφής σου της εκλεκτής», δεν υπονοείται κάποιο φυσικό πρόσωπο, αλλά για μια άλλη τοπική Εκκλησία της Μικράς Ασίας. Οι δύο αναφερόμενες «εκλεκτές αδελφές» και «κυρίες» της Β΄ επιστολής είναι, κατά τους εν λόγω καθηγητές, δύο τοπικές Εκκλησίες της Μικράς Ασίας και όχι οι Εκκλησίες της Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως, όπως θέλει ο κ. καθηγητής.
Άστοχη επίσης και κατά πάντα εσφαλμένη είναι και η ερμηνεία που αποδίδει στα ονόματα Γάϊος, Δημήτριος και Διοτρεφής της Γ΄ Ιωάννου. Γράφει: «Ότι δε μιλάει για την Ανατολή και τη Δύση ο απόστολος Ιωάννης, φαίνεται και από άλλες μαρτυρίες της Γ΄ επιστολής του, όταν κάνει λόγο για τους «πρώτους» των Εκκλησιών τους: α) Περί του Γάιου (= γη, γήινου, στερεού) δηλ. για τον της Ανατολής προσγειωμένο συνοδικό θεσμό, και β) περί ενός Δημητρίου (= Δα = γη, γήινου, γηγενούς) και περί ενός Διοτρεφούς (= τρεφόμενου κατά Δία), δηλ. για τους δύο διαφορετικούς τύπους του παπικού θεσμού (τον προσγειωμένο και τον υψηλόφρονα). Με αυτόν τον τρόπο ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής Ιωάννης και με τον συνδυασμό των δύο επιστολών του μας βοηθάει να ανακαλύψουμε ότι μιλάει συμβολικώς και αποκαλυπτικώς για τις δύο αδελφές μεγάλες Εκκλησίες, αλλά και τη διαχρονικώς υποκρυπτόμενη ενότητά τους». Όλοι οι ερμηνευτές, παλαιότεροι και νεώτεροι ομόφωνα θεωρούν τα ονόματα Γάϊος, Δημήτριος και Διοτρεφής ως φυσικά ονόματα προσώπων. Επομένως ο συμβολισμός του Γαϊου με «τον της Ανατολής προσγειωμένο συνοδικό θεσμό», του Δημητρίου με τον «προσγειωμένο παπικό θεσμό», του δε Διοτρεφούς με τον «υψηλόφρονα παπικό θεσμό», αποτελούν αυθαίρετες ερμηνείες, που δεν έχουν κανένα έρεισμα στην ερμηνευτική μας παράδοση.
Πέραν αυτών ο συλλογισμός του κ. Καθηγητή ότι ο ευαγγελιστής Ιωάννης αποκαλεί ως «κυρία» την αποκομμένη από την Εκκλησία παπική θρησκευτική κοινότητα και την χαρακτηρίζει ως «εκλεκτή (σ.σ. εκλεγμένη από το Θεό) Εκκλησία», είναι αυθαίρετη και αμάρτυρη στην πατερική ερμηνευτική μας Παράδοση. Δεν θα μπορούσε να «προφητεύσει» ο ιερός συγγραφέας ότι ο αιρετικός Παπισμός είναι «εκλεκτή εκκλησία», διότι σ’ αυτές υπερτονίζει την αλήθεια, η οποία αποτελεί το γνώρισμα της «εκλεκτής Εκκλησίας». Γράφει πως αγαπά τα τέκνα της «κυρίας» «εν αληθεία» (1,1), και ότι «εχάρην λίαν ότι εύρηκα εκ των τέκνων σου περιπατούντας εν αληθεία, καθώς εντολήν ελάβομεν παρά του πατρός» (1,4). Μάλιστα σε άλλο σημείο φθάνει να συμβουλεύει την «εκλεκτή κυρία» και τα «τέκνα αυτοίς» ότι «ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε» (1,10)! Ο Παπισμός, αφότου αποκόπηκε από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία και αποτέλεσε ξεχωριστή θρησκευτική κοινότητα, παραχάραξε την Ορθόδοξη πίστη και πρόσθεσε δεκάδες πλάνες. Και αν ακόμη υποθέσουμε ότι ο Ιωάννης απευθύνει τις Επιστολές του στην Εκκλησία της Ρώμης, θα τις απέστελλε στην ορθοτομούσα τότε Εκκλησία και σε καμιά περίπτωση στην μετά την έκπτωσή της στην αίρεση.  
Κλείνοντας το σχόλιό μας θα θέλαμε να εκφράσουμε την απογοήτευσή μας για τέτοιου είδους «θεολογικά» πυροτεχνήματα, τα οποία, αν μη τι άλλο, όχι μόνο δεν οικοδομούν τους αναγνώστες, αλλά προσφέρουν ολέθρια υπηρεσία στην Εκκλησία μας, της οποίας έργο είναι να συνάζει «ως η όρνις τα νοσσία αυτής υπό τας πτέρυγάς της» (Ματθ.23,37), για να μπορέσουν να σωθούν! Δημιουργούν ανεπίτρεπτη σύγχυση και αμβλύνουν τα Ορθόδοξα αισθητήριά του πιστού λαού του Θεού, αλλά και των φοιτητών της Θεολογίας. Επί πλέον πιστεύουμε ότι προσφέρουν κάκιστη υπηρεσία και στους αιρετικούς, διότι τους επαναπαύουν στην πλάνη τους και τους στερούν τη δυνατότητα μετανοίας και επιστροφής στην Ορθοδοξία.

      Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Επιστολή του μητρ. Καλαβρύτων προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο: «Παναγιώτατε, μολύνετε την Ορθοδοξίαν μας»

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΕ, ΜΟΛΥΝΕΤΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ΜΑΣ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ Κ.Κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ

Παναγιώτατε, εξαιτούμεθα τήν προσοχήν Σας!
Συγχωρήσατε ημίν την παρρησίαν!
******

ΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ: ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ = ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ!

ΗΛΘΕΝ Η ΩΡΑ ΝΑ ΟΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ!

«Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΚΑΘΑΡΤΟ!».

Το νέο φρούτο, που κυριαρχεί στην εποχή μας στον εκκλησιαστικό χώρο, είναι ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, δηλ. ένα ρεύμα, που στοχεύει στην ενοποίηση των Θρησκειών. Αδελφάκι του είναι Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, δηλ. ένα παράλληλο ρεύμα στον πολιτικό χώρο, που αποβλέπει στην ενότητα των Λαών.
Το κομμάτι, που αφορά τους Λαούς, η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, διενεργείται από τα πολιτικά κόμματα και σχήματα καθώς επίσης και από ανθρώπους ή οργανώσεις του χρήματος καί του σκότους!
Το κομμάτι, που αναφέρεται στην ενότητα των Θρησκειών, ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, δηλ. στην ενοποίηση των διαφόρων Θρησκειών ή θρησκευτικών Ομολογιών, διενεργείται απο τους εκκλησιαστικούς Ηγέτες!
Εργάτης, Πρωτεργάτης και Εργολάβος στο έργο του Οικουμενισμού, δυστυχώς, είναι ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος! Τον σεβόμεθα και τον αγαπάμε! Αλλά η αληθινή αγάπη επιβάλλει στον άνθρωπο, που αγαπάς, να του λέγεις την αλήθεια! Να του ανοίγεις τα μάτια! Άλλωστε αρχή απαραβίαστη είναι και τό αξίωμα: «Τα δημοσίως πραττόμενα, δημοσίως και να ελέγχωνται». Με τον ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ, λοιπόν, ο Πατριάρχης μας ΔΙΧΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ! Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ Του είναι να αποτελεί ΤΟΝ ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΡΙΚΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!  Δυστυχώς όμως εν τω μέτρω των δυνάμεών Του ο Πατριάρχης μας διαλύει την ΑΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ΜΑΣ!    
Στόχος καί σκοπός της Παγκοσμιοποιήσεως είναι ένας και μόνον:Στη ΝΕΑ ΤΑΞΗ να μη υπάρχουν ιδιαιτερότητες, είτε εθνικές, είτε θρησκευτικές! Γι’ αυτό άλλωστε εδώ και μερικά χρόνια ο Εβραϊκής καταγωγής Πρωθυπουργός της Ελλάδος κ. Κωνστ. Σημίτης, υπακούων στις εντολές Ξένων Παραγόντων, ΔΙΕΓΡΑΨΕ ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ! Με άλλα λόγια όλοι οι άνθρωποι νά γίνουμε μία «σούμα»! ‘Ολοι οι κάτοικοι της γής να γίνουμε ένας «αχταρμάς», όπως έλεγε και ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος!

Τί σημαίνει «αχταρμάς»; Είναι τό ανακάτεμα! «Ανακάτεμα, μπέρδεμα, ανάμιξη. Χρησιμοποιείται συνήθως με αρνητική έννοια, όταν γίνεται κακή ανάμιξη υλικών, όταν γενικώτερα αντί να διευθετηθεί μια κατάσταση γίνεται άνω-κάτω και επικρατεί τελικά σύγχυση»

(βλ.https://el.wiktionary.org/wiki/αχταρμάς).

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟποίηση ΣΤΑ ΞΕΝΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ  

Τό σχέδιο αυτό εμείς εδώ στην Ελλάδα, στην άλλοτε κοιτίδα της Ορθοδοξίας, στην Χώρα των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών, το βιώνουμε με τα κατορθώματα του άθεου Υπουργού της α-Παιδείας κ. Κωνστ. Γαβρόγλου! Αυτός είναι ο άνθρωπος, ο οποίος μετέτρεψε τό μάθημα των Θρησκευτικών στα Σχολεία μας σε μάθημα Θρησκειολογίας! Τώρα πλέον τα Ελληνόπουλα στο μάθημα των Θρησκευτικών μέσα στο μυαλό τους θα ισοπεδώνουν τα μεγέθηΧριστός, Μωάμεθ, Βούδδας κλπ. Το μάθημα των Θρησκευτικών, δυστυχώς δε με την συνεργασία και την σύμπραξη και τινων Μητροπολιτών, μετετράπη σε μάθημα Θρησκειολογίας!
Το τελευταίο κατόρθωμα του κ Γαβρόγλου είναι η Απόφασή να μην αναγράφεται το θρήσκευμα  στα Απολυτήρια των Σχολείων. Επ’ αυτού δεν θα ομιλήσουμε εμείς. Θα σας μεταφέρουμε το σχόλιο κοσμικής εφημερίδος.
«Δεν έχει τον …..Θεό του….»
«Μιλάμε για τον κ. Κώστα Γαβρόγλου, ο οποίος ακόμη και στις 14 ημέρες, που του απομένουν στον ρόλο του υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων, προσπαθεί να βάλει μπουρλότο σε ό,τι κρατάει τούτη τη Χώρα ενωμένη, να μην αφήσει πόρτα κλειστή.
Τι σκέφτηκε ο άνθρωπος; Στα απολυτήρια να μην αναφέρεται το θρήσκευμα. Με το επιχείρημα, ότι «στοιχεία που δεν αναγράφονται στις ταυτότητες ή στα πιστοποιητικά γέννησης δεν καταχωρίζονται στα υπηρεσιακά βιβλία και έντυπα, εκτός αν δηλώνονται  με υπεύθυνη δήλωση των γονέων ή των κηδεμόνων των μαθητών».
Κάνετε πως ξεχνάτε , όμως, κύριε Γαβρόγλου, το καίριο, το αυτονόητο. Ότι υποχρέωση αυτών, που θα συντασσουν τα απολυτήρια, είναι να ρωτάνε τον γονηό ή τον κηδεμόνα του μαθητή αν θέλει ή όχι να αναγραφεί το θρήσκευμα. Έχει δοθεί αυτή η εντολή στούς υπευθύνους για τη χορήγηση των απολυτηρίων; 
Στοιχηματίζουμε πως ΟΧΙ,κύριε απερχόμενε υπουργέ, που βάλατε κι εσείς το χεράκι σας στην κατεδάφιση της Παιδείας. 
Γιατί, αν συναινούν στη μη αναγραφή του θρησκεύματος, ποιός ο λόγος να βαφτίζουν οι γονείς τα παιδιά τους στην Εκκλησία;» (βλ. Εφημερίδα ΤΟ ΠΑΡΟΝ, 23.06.2019, σελ.1)΄.
Κατεδαφιστής, λοιπόν, καί ισοπεδωτής των χριστιανικών μας Παραδόσεων είναι ο …..μάγκας και …μουστακαλής Υπουργός της αμορφωσιάς και της α-Παιδείας κ. Κωνστ. Γαβρόγλου! Ο άνθρωπος αυτός συχνά προβαίνει σε δημόσιες Δηλώσεις απαράδεκτες, οι οποίες και μας εξοργίζουν και μας πληγώνουν!
Βέβαια αρχηγός στην αποξήλωση και την κατεδάφιση της Ορθοδόξου Παραδόσεως και της προς τον Σωτήρα Χριστό Πίστεως εδώ στην Ελλάδα μας είναι ο έτερος «μάγκας», ο αστεφάνωτος Σύντροφος, ο άθεος Πρωθυπουργός μας, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος -δυστυχώς- δεν έχει ούτε μια στάλα τσίπαςεπάνω του! Χωρίς δισταγμό γκρεμίζει τα πάντα, όσα δηλ. συνθέτουν τήν θρησκευτική και τήν εθνική μας συνείδηση!
Καμαρώστε τον στην παρατιθέμενη φωτογραφία! Συλλογίζεται τι άραγε έμεινε ακόμη όρθιο στην Εκκλησία και στην Πατρίδα, ώστε να το κατεδαφίσει κι’ αυτό!!!!!

Και αυτά μεν ως προς την παγκοσμιοποίηση, την οποίαν επιχειρούν ΞΕΝΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ, τα οποία διοικούν είτε ο Σιωνισμός, είτε η Μασσωνία, είτε ο κ. Σόρος και τα λοιπά παράκεντρα Εξουσίας! Ιδού η απόδειξη! Το γράφουν και οι εφημερίδες! Αποκαλούν τον Πρωθυπουργό«ηττημένο ψευτομεσσία του Σόρος»!!!!

Πηγή: Εφημερίδα «ΜΑΚΕΛΕΙΟ» 12.06.2019 σελ.12.

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 

Ας έλθουμε τώρα στον ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ, ο οποίος και μας ενδιαφέρει άμεσα! Ο Οικουμενισμός επιχειρεί να καταργήσει τα σύνορα, με τα οποία χωρίζονται οι διάφορες χριστιανικές Ομολογίες. Π.χ. στον Χριστιανισμό υπάρχουν τρείς ομάδες:

Η Ορθοδοξία,
ο Ρωμαιοκαθολικισμός,
καί ο Προτεσταντισμός. 

Οι μεταξύ των διαφορές είναι τρισμέγιστες! Οι δογματικές κυρίως, αλλά και οι λατρευτικές διαφορές, παραμένουν επί αιώνες τώρα αγεφύρωτες!
Να, λοιπόν, στην εποχή μας, την εποχή του Αντιχρίστου, μερικοί κορυφαίοι εκκλησιαστικοί Ταγοί, προφανώς για να τους ……..γράψει η ιστορία, προσπαθούν να γεφυρώσουν το χάσμα. Δηλ. δεν προσπαθούν μέσα από ένα τίμιο θεολογικό Διάλογο νά εξομαλύνουν τις υφιστάμενες διαφορές, ώστε οι αποκομμένοι από τον κορμό της Εκκλησίας να επανέλθουν εν μετανοία στην αγκάλη της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας αλλά, με επιχείρημα την κάποια «αγαπητική» δήθεν συμπεριφορά, θέλουν να απλώσουν ένα μανδύα λήθης στο χθές και να δώσουμε το χέρι της συμφιλιώσεως μεταξύ μας! Μας καλούν δηλαδή να προδώσουμε τους Αγίους Πατέρας της Εκκλησίας μας, οι Οποίοι έδωσαν μάχες για να διατηρήσουν ανόθευτη και αμόλυντη τη Διδασκαλία του Κυρίου μας! Μας καλούν νά πετάξουμε στό καλάθι της λησμοσύνης τους Μεγαλομάρτυρες και τους Μάρτυρες της Πίστεώς μας, οι οποίοι εθυσίασαν τη ζωή τους και έχυσαν το Αίμα τους για την Ορθοδοξία μας! Μας καλούν ΝΑ ΣΦΙΚΤΑΓΚΑΛΙΑΣΘΟΥΜΕ με τον Πάπα της Ρώμης και τους λοιπούς μή Ορθοδόξους Χριστιανούς στο όνομα της αγάπης! 
Από την πλευρά των Ορθοδόξων Αρχηγός και Εμπνευστής της προσπάθειας αυτής, δυστυχώς, δυστυχέστατα, είναι ο Πρώτος της Ορθοδοξίας, ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης, ο Οποίος ακούει στο όνομα ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ!
Ο κατά το εκκλησιαστικό Πρωτόκολλο Παναγιώτατος Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος στρώνει με ροδοπέταλα το στρατί της προδοσίας! Με τα ανοίγματά Του προς τον Πάπα της Ρώμης, με τα σφικταγκαλιάσματά Του μαζί του, με τις απαράδεκτες ενίοτε κινήσεις και πρωτοβουλιες Του, επαναλαμβάνω, στρώνει το χαλί της ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ! 
Ένα σημαντικό βήμα αυτής της προδοτικής συμπεριφοράς ήταν η «Αγία καί Μεγάλη Πανορθόδοξος» Σύνοδος στο Κολυμπάρι της Κρήτης το καλοκαίρι του 2016! Δύο είναι τα ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ στη Σύνοδο εκείνη:

• Πρώτον, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΥΤΕ ΑΓΙΑ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ, αφού τέσσαρες τοπικές Εκκλησίες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στις εργασίες της Συνόδου. Ήτοι το Πατριαρχείο Αντιοχείας, και οι Εκκλησίες της Ρωσσίας, Βουλγαρίας καί της Γεωργίας. Συνεπώς ΟΥΤΕ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΗΤΑΝ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ!
• Δεύτερον, στο Κολυμπάρι αποτόλμησαν μιά Απόφαση προδοσίας!Εχαρακτήρισαν ως ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ τους Ρωμαιο- καθολικούς και τους Διαμαρτυρομένους, οι οποίοι κανονικώς ονομάζονται «χριστιανικές ομολογίες»! 

Είναι γνωστόν, ότι η Εκκλησία είναι Μία! Είναι αυτή, που ίδρυσε ο Φιλάνθρωπος Κύριος και Σωτήρ του κόσμου, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, κατά τήν ημέραν της Πεντηκοστής. Γι’ αυτό καί στο Σύμβολο της Πίστεως ομολογούμεν την πίστιν μας εις την «Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν καί Αποστολικήν Εκκλησίαν»! Από την Εκκλησίαν απεκόπησαν αρχικώς μεν οι Ρωμαιοκαθολικοί, έπειτα δε και οι Διαμαρτυρόμενοι. Αυτά, λοιπόν, τα κομμάτια, δηλ.τα αποκόμματα ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ εις την Μίαν Εκκλησίαν! Αποτελούν κλαδιά του Δένδρου, που εφύτευσεν ο Χριστός μας, κλαδιά όμως, που απεκόπησαν από το Δένδρο «ΕΚΚΛΗΣΙΑ», και αυτονομήθησαν! Έκτοτε ονομάζονται βεβαίως Χριστιανοί, διότι πιστεύουν στο Χριστό, αλλά συγκροτούν τις Χριστιανικές Ομολογίες! Δεν δικαιούνται το όνομα «Εκκλησία»!
Δυστυχώς όλως προσφάτως αυτό το Οικουμενιστικό Κίνημα, η Σύνοδος του Κολυμπαρίου, με την καταθλιπτική πίεση του Πατριάρχου μας, ΚΑΚΩΣ-ΚΑΚΙΣΤΑ, τις αποκάλεσε «Εκκλησίες»!
Αυτό, αδελφοί μου, είναι ένα βασικό κατόρθωμα της Οικουμενικής Κινήσεως! Στο Κολυμπάρι, δυστυχώς, αγνόησαν, την εκκλησιαστική μας παράδοση και τήν Ορθόδοξη Θεολογική Διδαχή, ότι δηλ. με όλους αυτούς, τους αποκομμένους από τόν κορμό της Εκκλησίας του Χριστού ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ, δηλ. ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΟΥΤΕ και ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ! Ένας Καθολικός πιστός π.χ. ΔΕΝ ΗΜΠΟΡΕΙ να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων σε Ορθόδοξο Ναό!
Αυτή, λοιπόν, η μοντέρνα Οικουμενιστική αντίληψη οδηγεί, δυστυχώς, σε προδοσία της αμωμήτου Πίστεώς μας! Σήμερα έχουμε πλέον και κάποιες περιπτώσεις (στο Εξωτερικό βέβαια), όπου ένας Ορθόδοξος καί ένας Ρωμαιοκαθολικός ιερεύς τελούν συλλείτουργο!
Πέρα των ανωτέρω εκτεθέντων υπάρχει καί το νεώτερο ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ! Προσπαθώντας να λύσει το πρόβλημα της τοπικής Εκκλησίας της Ουκρανίας, ΚΑΤΩΡΘΩΣΕ ΤΟ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΟ, δηλ. ΤΗΝ ΔΙΑΙΡΕΣΗ της ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!
Χρώμενος των Προνομίων Του ως Οικουμενικός Πατριάρχης κατά κάποιο εγωϊστικό τρόπο, επεχείρησε να λύσει ένα πρόβλημα, που χρόνια τώρα απασχολεί τήν Εκκλησία της Μόσχας και την αντίστοιχη της Ουκρανίας. Ηθέλησε να παραχωρήσει το δικαίωμα της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας στην Ουκρανία, ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΟΜΑΔΑ ΟΥΚΡΑΝΩΝ ΑΠΟΚΟΜΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΣΩΜΑ, ΔΗΛ. ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΕ ΜΕ ΜΙΑ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΟΥΚΡΑΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ, ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΤΑΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ!
Για να αντιληφθεί καλύτερα ο αναγνώστης το σοβαρό αυτό πρόβλημα είναι ως αν ο Οικουμενικός Πατριάρχης ερχόταν στην Ελλάδα καί να παραχωρούσε το Αυτοκέφαλον στην μικρή Ομάδα των Παλαιοημερολογητών, αγνοώντας το πλήθος των Ελλήνων Ορθοδόξων πιστών, οι οποίοι σήμερα συγκροτούν την Αυτοκέφαλο Εκκλησία της Ελλάδος! Για να το πούμε με απλά λόγια: Ο Πατριάρχης μας στην περίπτωση της Ουκρανίας προέβη σε «τρελλά πράγματα»! Κατέστρεψε την έως χθές ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!
Μεταξύ των πολλών άλλων, τα οποία και λέγονται καί γράφονται στις ημέρες μας είναι καί τούτο: Οι Επίσκοποι της αναγνωρισθείσης Ουκρανικής Εκκλησίας ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ! Δηλ. δεν διαθέτουν την Αποστολική Διαδοχή! ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΟΤΌΝΗΤΟΙ! Επομένως καμμιά επικοινωνία ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ με αυτούς! 
Το περίεργο σε όλη αυτή την υπόθεση είναι, καθώς οι κοσμικές εφημερίδες γράφουν και διατυμπανίζουν, ότι και στο ζήτημα της Ουκρανίας υπάρχει παρέμβαση της Αμερικανικής Διπλωματίας! Ότι δηλ. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος παρενέβη στο ζήτημα της Ουκρανίας,υπακούοντας στις διαταγές της Αμερικανικής Διπλωματίας!!!! Η Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ, χωρίς δισταγμό, γράφει πολύ ωμά τά εξής: «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΤΗΣ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ». Καί καταλήγει: «…Τελικά, το ερώτημα που τίθεται είναι αν οι υψηλόβαθμοι Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος θα τολμήσουν να προδώσουν την εμπιστοσύνη των πιστών τους και να παραβούν τους κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, χάρη των συμφερόντων της αθεϊστικής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και της Ουάσιγκτον» (βλ. φ. της 21.06.2019, σελ. 21)      
Φαίνεται, ότι ο συντάκτης του παραπάνω άρθρου γνωρίζει κάτι παραπάνω, πλήν όμως από σεβασμό προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο δεν αναφέρθηκε σε λεπτομέρειες. Παρά ταύτα κατά την άποψη της εφημερίδος ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ φαίνεται, ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών πιέζεται αφόρητα από τον Οικουμενικό Πατριάρχη στο να προχωρήσει στην αναγνώριση της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ουκρανίας. Εκεί στο Φανάρι υποχρεώθηκε να συλλειτουργήσει με τον μή κανονικό καί νόμιμο Μητροπολίτη Κιέβου κ. Επιφάνιο! «Σε έμμεση αναγνώριση της νέας αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας προχώρησε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος. Ο πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου με μια επίσκεψη-αστραπή μόλις λίγων ωρών χθες στην Κωνσταντινούπολη έκανε δυο πολύ αποφασιστικά βήματα αποδεικνύοντας το στιβαρό του εκκλησιαστικό ανάστημα.
Αφενός με την συμπροσευχή του με τον μητροπολίτη Κιέβου Επιφάνιο έδωσε το έναυσμα για την επίσημη αναγνώριση της νέας αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας. …..
……. Ιδιαίτερη συμβολική και ουσιαστική αξία είχε και η κοινή συμπροσευχή του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου με τον μητροπολίτη Κιέβου Επιφάνιο στη Μονή Ζωοδόχου Πηγής Βαλουκλή, όπου τελέστηκε ο εσπερινός για τα ονομαστήρια του Οικουμενικού Πατριάρχη. Μάλιστα, η παρουσία των δυο αρχιερέων αποτυπώθηκε και από τον φωτογραφικό φακό» (βλ. Εφημερίδα «Δημοκρατία» 11.06.2019, σελ.21)

Πηγή: Εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» 21.06.209, σελ 21

Στην ίδια, κοσμική, (δηλ. πολιτική καί όχι θρησκευτική) εφημερίδα υπάρχει ολόκληρη αρθρογραφία με τίτλο: «ΤΟ ΥΠΕΡΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΗΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ», όπου το κείμενο συμπληρώνεται με τα εξής: «ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΨΕΥΤΟΣΥΝΟΔΟΥ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΟΥ ή ΣΑΜΠΕΖΥ ΓΕΝΕΥΗΣ!!!» Καί σε σχόλιό του ο συντάκτης του άρθρου καταλήγει: «Σαν Ελεύθερη Ώρα διατηρούμε κάθε επιφύλαξη ως πρός την εγκυρότητά του…..Ο χρόνος, άλλωστε θα δείξει την εγκυρότητά του, αν και βλέπουμε, ότι σταδιακά εφαρμόζεται σαν το «υπερμνημόνιο», γιατί Εκκλησία και Κράτος ενώνονται σε μια Παγκόσμια Κυβέρνηση, σε μια Παγκόσμια Θρησκεία» (βλ. ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ, φ. της 23.06.2019, Ορθόδοξη Κατάθεση, ΑΙΡΕΣΕΙΣ, σελ. 4).
Αξιοσημείωτη είναι και η αντίδραση του Ελλογιμωτάτου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών καί Αιδεσιμολογιωτάτου Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνού στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μέ τίτλο: «ΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΑΛΩΣΗ;» Το επιστέγασμα του άρθρου του είναι: «…Όχι μόνο η Πίστη και η εκκλησιαστική ταυτότητά μας, αλλά ολόκληρος ο ελληνορθόδοξος πολιτισμός μας πλήττεται θανάσιμα. Και όλα αυτά για να γίνουμε «τέλειοι Ευρωπαίοι», με όλα τα γνωρίσματα «ενός κοινωνικού συστήματος, απίστου, αθρήσκου, ραθύμου…» (Ν.Τωμαδάκης).
Και αυτά γίνονται με τη συνεργασία της ανάλγητης «πέμπτης φάλαγγας» του εκκλησιαστικού μας χώρου. Είναι οι «υδαρείς», μεγαλόσχημοι κυρίως Κληρικοί, που συσχηματίζονται ενίοτε με τις αποδομητικές Δυνάμεις. Η (άλλη) Ευρώπη παίρνει επιτέλους τη «ρεβάνς». Τώρα πραγματοποιεί τον μακραίωνο πόθο της για την ολοκληρωτική διάλυση του Έθνους των Ελλήνων. Το πρόβλημα όμως είμαστε εμείς οι Έλληνες. Αν θα δεχθούμε να συνεργαστούμε για την αποδόμηση και τη νέκρωσή μας. Η επιβίωση, συνεπώς, του Ελληνισμού είναι στα χέρια μας. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την κατάστασή μας.» (βλ. φ. της 9.06.2019, σελ. 25/05β).
Στον θρησκευτικό Τύπο καταχωρίζονται συνεχώς άρθρα, με τα οποία καταδικάζεται απολύτως η όλη υπόθεσις της Ουκρανίας. «Το Πατριαρχείον Κων/πόλεως παρέβη τον Ε΄ Κανόνα της Συνόδου της Σαρδικής» γράφει σε άρθρο του ο κ. Πέτρος Αντιόχειος (βλ.ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ,24.05.2019, σελ. 1).
Θα κλείσουμε τίς καταθέσεις της ανήσυχης ψυχής μας με ένα κείμενο από τό διαδίκτυο με θέμα τον Οικουμενισμό:
« Έτσι, η Οικουμενική Κίνηση σήμερα, ενώ θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί τους θησαυρούς της Ορθοδόξου εν γένει Παραδόσεως και της Θεολογίας, τα οποία είναι αναλλοίωτα από την εποχή των Αποστόλων, αντιθέτως είχε ως αποτέλεσμα την εμφύτευση του θεολογικού σχετικισμού στους ορθοδόξους, και (κατά περίπτωση) είτε τον εκπροτεσταντισμό είτε τον εκλατινισμό της ορθόδοξης διδασκαλίας μεταξύ των τάξεων των Ορθοδόξων Οικουμενιστών. Η ψευδής ένωση που προωθείται με αυτό τον τρόπο, δεν είναι η ένωση «εν αληθεία» (Γ΄ Ιωάννου 4), η οποία θα διατηρήσει την Εκκλησία, ώστε να έχει «ενα Κύριον, μίαν Πίστιν, εν Βάπτισμα» – σύμφωνα μέ την αποστολική εντολή (Εφεσίους 4,5) – αλλά «ενότητα στη διαφορετικότητα» (“unity in diversity”) ένα μείγμα ετερόκλητων πίστεων, τελετουργικών της λατρείας, γραμμών ποιμαντικής αντιμετωπίσεως κ.τ.σ.– που θα τείνει να δείξει ότι ο Χριστός, ο Θεός Λόγος των Χριστιανών, δεν είναι Ενοποιός, η Κεφαλή ενός αρμονικού Σώματος, όπου «του πλήθους των πιστευσάντων ην η καρδία καί η ψυχή μία» (Πράξεις 4,32) αλλά είναι Θεός «ακαταστασίας καί ουχί ειρήνης» (πρβλ. Α΄ Κορινθίους 14, 33) ο Οποίος αντίθετα με την αποστολική επισήμανση είναι διηρημένος, «μεμέρισται ο Χριστός» (πρβλ. Α΄ Κορινθίους 1, 13). Αυτήν την εσφαλμένη, επιφανειακή και μόνον εν πράγματι (“de facto”) ενότητα και όχι την ενότητα τη θεμελιωμένη στην κοινή Πίστη, ομοφροσύνη και ομόνοια του Σώματος του Χριστού, εξυπηρετεί η «γραμμή» που επικρατεί στην Οικουμενική Κίνηση τις τελευταίες δεκαετίες να συζητούνται όχι τα σημεία διαφωνίας των μελών, ώστε να επιλυθούν, αλλά μόνον τα σημεία συμφωνίας τους». 

(βλ.https://www.impantokratoros.grti_einai_oikounmenismos.el.aspx)

ΤΟ ΜΟΛΥΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ!   

Ένα ακόμη προδοτικό παραστράτημα, αποτέλεσμα και αυτό του Οικουμενιστικού πνεύματος, ήταν το διά ραντισμού βάπτισμα κάποιου Καθολικού, που ασπάσθηκε την Ορθοδοξία. Το διά ραντισμού Βάπτισμα έγινε από Ορθόδοξο Ιεράρχη της Εκκλησίας της Ελλάδος και μάλιστα στο Άγιον ‘Ορος!
Δευτέρα, 24 Ιουλίου 2017

«Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ …….. ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ «ΒΑΠΤΙΣΕ» ΙΤΑΛΟ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΟΠΩΣ ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ, ΔΙΑ ΕΠΙΧΥΣΕΩΣ ΥΔΑΤΟΣ ΜΕ ΚΑΝΑΤΑ 3εις ΦΟΡΕΣ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ….. ΠΛΗΡΗ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ….ΟΥΤΕ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΙΚΟ ΣΤΑ ΑΓΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΔΕΝ ΤΗΡΟΥΝ ΟΙ ΛΥΚΟΠΟΙΜΕΝΕΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ, ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΨΥΧΩΝ….. ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ…

(βλ. http://neataksi.blogspot.com/2017/07/3.html) 

http://neataksi.blogspot.com/2017/07/3.html

Εμείς σήμερα επιθυμία είχαμε να ερεθίσουμε τήν προσοχή σας πάνω στο πρόβλημα του Οικουμενισμού, ως ένα σύγχρονο προδοτικό Κίνημα καί συγχρόνως να σας παραδώσουμε προς μελέτην ένα συγκλονιστικό κείμενο του πολυσέβαστου Αγιορείτου Γέροντος π. Εφραίμ Κατουνακιώτη, το οποίο έφερε στη δημοσιότητα ο Ελλογιμώτατος Καθηγητής της Δογματικής κ. Δημ. Τσελεγγίδης. Σας παρακαλώ να το μελετήσετε με πολλή προσοχή!
Είναι η φωνή του Ουρανού για τον Οικουμενισμό!

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Αίγιον, 24 Ιουνίου 2019

******

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ: 
Η σταδιακά σημειουμένη προσαρμογή εκκλησιαστικών παραγόντων της Εκκλησίας της Ελλάδος σ’ αυτό το μοντέρνο πνεύμα της παγκοσμιοποιήσεως, που επίσης ακούει στο όνομα «ουδετερόθρησκο κράτος», σιγά-σιγά ξεσηκώνει και τους ευλαβεστάτους ιερείς μας, οι οποίοι, όχι μόνο με θάρρος, αλλά και με πολλήν παρρησίαν, τολμούν καί γράφουν μαχητικά άρθρα στον ημερήσιο Τύπο, όπως π.χ. ο σεβάσμιος Πρωτοπρεσβύτερος π. Ιωάννης Διώτης. Με δημοσίευμά του, κατακρίνοντας ένα λόγιο Ιεράρχη της Εκκλησίας της Ελλάδος γράφει: «Ολίσθημα του Ναυπάκτου Ιεροθέου»! «….Με την ενέργειάν του αυτήν ο Ναυπάκτου φέρεται να συντάσσεται με τους παράγοντας, οι οποίοι επιδιώκουν τον αποχριστιανισμόν του Ελληνικού Κράτους. Οι παράγοντες αυτοί ενθαρρύνονται τώρα με την θέσιν αυτήν ενός προβεβλημένου στελέχους της Διοικούσης Εκκλησίας…..Η θρησκευτική ουδετερότης είναι το πνεύμα και το φρόνημα της ΝΕΑΣ ΤΑΞΕΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ» (βλ. ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ, ΝΕΟΙ ΑΝΡΩΠΟΙ, 21.06.2019,σελ. 8).

Νεκτάριος Δαπέργολας, Ελλάδα 2019: το βδελυρό «συμβόλαιο θανάτου» συνεχίζεται…

του Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορα Ιστορίας
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Συνεχείς πλέον οι τραγικές εξελίξεις γύρω μας, εντείνουν την αγωνία και πυκνώνουν όλο και περισσότερο τα μαύρα σύννεφα πάνω από την άρρωστη και καταπληγωμένη πατρίδα. Στρατιές ξεπουλημένων προδοτών κι ορκισμένων ολετήρων απεργάζονται νυχθημερόν τον χαμό της, εκτελώντας με τυφλή αφοσίωση το ζοφερό συμβόλαιο θανάτου που τους ανατέθηκε από τους ξένους εντολείς. Ένα συμβόλαιο θανάτου που ούτως ή άλλως εναρμονίζεται στους δήθεν προοδευτικούς τους ιδεασμούς και στις ακραίες μισελληνικές τους ψυχώσεις. Αλλά και ευνοείται σκανδαλωδώς από τη στάση ενός λαού εκμαυλισμένου και παραζαλισμένου, που εδώ και δεκαετίες αντιμετωπίζει ξεκάθαρο πρόβλημα ταυτότητας και συλλογικής αυτοσυνειδησίας και που βρίσκεται πια σε πρωτοφανές σημείο εκφυλισμού και παρακμής.

    Οι εκτελεστές του βδελυρού συμβολαίου προχωρούν ανενόχλητοι στο έργο τους. Υποδούλωσαν οικονομικά τη χώρα σε διεθνείς συμμορίες τοκογλύφων, υποθήκευσαν τα πάντα (από υποδομές κι ενεργειακές πηγές μέχρι αρχαιολογικούς χώρους) και πλέον αποτελειώνουν το ξεπούλημα. Την παραδίδουν σε ορδές λαθρομεταναστών και σε εσμούς τυχάρπαστων και ακριβοπληρωμένων ΜΚΟ, προωθώντας το νεοταξικό σχέδιο δημογραφικής αλλοίωσης της πατρίδας από τη μια και περιθωριοποίησης κι εξαφάνισης των ίδιων των Ελλήνων από την άλλη. Ψήφισαν σύμφωνα συμβίωσης, αλλαγές φύλου με συνοπτικές διαδικασίες, τεκνοθεσίες από ομοφυλόφιλους κι ό,τι άλλο άρρωστο και διεστραμμένο μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Παρέδωσαν ξεδιάντροπα τη Μακεδονία κι οσονούπω τη Θράκη, το Αιγαίο και την Ήπειρο σε ξένα, εγκληματικά καθεστώτα που εργάζονται απροκάλυπτα για τον διαμελισμό της πατρίδας. Ξεπουλάνε σε λίγο και τη μαρτυρική μας Κύπρο, σε αγαστή βεβαίως σύμπνοια με τους εκεί συνοδοιπόρους τους (καθότι οι δωσίλογοι και οι νενέκοι δεν είναι δυστυχώς ελλαδίτικο μόνο θλιβερό προνόμιο). Ασκούν στυγνή βία και ξεδιάντροπη ιδεολογική τρομοκρατία με τις καθεστωτικές τους δυνάμεις καταστολής, τις κουκουλοφόρες μίσθαρνες συμμορίες τους κι ένα σωρό ακόμη ξεπουλημένες (καλλιτεχνίζουσες ή δημοσιογραφούσες) φιλιππινέζες, για να ξεφτιλίζουν και να εξουθενώνουν όποιον έχει ακόμα το…απύθμενο θράσος να μιλά για Χριστό κι Ελλάδα. Επιβάλλουν την οργουελική Κάρτα του Πολίτη και προωθούν συνταγματικές αναθεωρήσεις που θα ολοκληρώσουν και τυπικά την κατάντια της αγιοτόκου πατρίδας μας σε ψευτοπροοδευτικό κι αντίχριστο νεοταξικό μαυσωλείο. Ολοκληρώνουν την πνευματική γενοκτονία του λαού, μέσα από τα σχολεία της ανθελληνικής λοβοτομής, τα πανεπιστήμια της μηδενιστικής υστερίας, τα βοθροκάναλα της χυδαιότητας και της συστηματικής εξηλιθίωσης.
    Κι ο ολέθριος κατάλογος της καταισχύνης φυσικά δεν έχει τελειωμό. Μια δράκα από ανελέητους τυχοδιώκτες, που σιχαίνονται οτιδήποτε θυμίζει αυθεντική Ελλάδα, που πήραν την εξουσία εξαπατώντας τους αφελείς με απίστευτα ψέματα κι έκτοτε ζουν αποκλειστικά και μόνο για ν’ ανοίγουν στους Εχθρούς όχι απλώς μικρές κερκόπορτες, αλλά διάπλατες πύλες. Ένας συρφετός, που πλέον προσελκύει συσπειρωτικά κάθε λογής ρετάλι του εκμαυλισμένου κι άθλιου πολιτικού προσωπικού που επί 4 δεκαετίες διέλυσε και διαγούμισε τη χώρα, επιμένει όμως ακόμη πεισματικά να ανακυκλώνεται, χάρη στην (προκλητική) θεσμική ασυδοσία και την (ακόμη προκλητικότερη) δική μας βλακώδη ανοχή. Ένας συρφετός-πολιτική κουρελού, με μοναδικό συνεκτικό υλικό όχι βεβαίως κάποια πολιτική ιδεολογία, αλλά τη μισελληνική υστερία και την εξουσιαστική ψύχωση. Αλλά και ένας εσμός, μέρος απλώς μιας ευρύτερης πολιτικο-οικονομικής χωματερής, μέσα στην οποία φυσικά συνωστίζονται πολλά ακόμη κόμματα όλων των αποχρώσεων και ποικιλότροπες ομάδες από νεοφιλελέδες, μηδενιστές, σοσιαληστρικά απολειφάδια, απατεώνες, επαγγελματίες «πατριώτες» και κάθε λογής πατριδοκάπηλους. Συνένοχοι όλοι τους ανεξαιρέτως στο βρωμερό παιχνίδι που παίζεται εδώ και πολλά χρόνια στις πλάτες μας. Και όπως δείχνουν οι προεκλογικές εξελίξεις και το πολιτικό ποιον όχι μόνο όσων κυβερνοὐν, αλλά και όσων ετοιμάζονται να κυβερνήσουν (ή να συγκυβερνήσουν), θα συνεχίσει να παίζεται για αρκετό καιρό ακόμη. Ο στόχος όλων τουλάχιστον είναι ξεκάθαρα αυτός.
    Ο εφιάλτης συνεπώς συνεχίζεται και κλιμακώνεται. Μαζί με τον εφιάλτη, προχωρά ο εξανδραποδισμός, η διάλυση, ο αφανισμός μας. Κι εμείς από την άλλη συνεχίζουμε να αργοσβήνουμε ως λαός, τραγικοί συνένοχοι κι εμείς, στον δρόμο που ίσως άλλοι κάποτε χάραξαν για μας, αλλά μετά αυτεξουσίως και αυτοπροαιρέτως επιλέξαμε μόνοι μας να τον ακολουθήσουμε. Στον κατήφορο της αμνησίας και της αποστασίας, στον βούρκο της αμαρτίας και κυρίως της εμμονικής αμετανοησίας, έχοντας πετάξει στα σκουπίδια αιώνες αιώνων, μαζί με αναμνήσεις λαμπερές, θυσίες, πράξεις ηρωικές, τίμια οστά προγόνων και λείψανα αγίων, ευλογίες και θαύματα, δομικά στοιχεία όλα της ιστορικής μας ταυτότητας, κομμάτια του ίδιου μας του εαυτού. Αυτοεξόριστοι πλέον από τη φωτεινή χώρα του Πατρός, αποχαυνωμένοι κι αυτοευνουχισμένοι, εθισμένοι πια στα ξυλοκέρατα, τα σκύβαλα και τη δυσωδία. Ο πάλαι ποτέ λαός της Φιλοκαλίας είναι πια εδώ και πολλά χρόνια βυθισμένος στην πιο αποτρόπαιη ασχήμια και δεν θυμάται πλέον άλλον τρόπο ζωής. Έχει μάθει πια να ζει μέσα στον βούρκο και αρνείται πεισματικά όχι μόνο να αγωνιστεί, αλλά ακόμη και να ονειρευτεί τη σωτηρία του.
    Όσο όμως θα επιμένουμε να ζούμε εκεί μέσα, όσο θα αρνούμαστε να δούμε τα «σημεία των καιρών», όσο θα πετάμε στα σκουπίδια τις ευκαιρίες που μας στέλνει συνεχώς ο Θεός για ανάνηψη, μετάνοια και μεταστροφή, τόσο και θα βουλιάζουμε βαθύτερα στη λάσπη, εκμηδενίζοντας τις ελπίδες για ανάσταση. Όσο θα αρνούμαστε να κάνουμε – με την ειλικρινή απόπειρα για αλλαγή της ζωής μας – το ένα βήμα που ζητά από εμάς ο Θεός (για να κάνει μετά Εκείνος τα επόμενα εκατό), θα μένουμε πάντα δέσμιοι στη μακρινή Γη της Εξορίας. Και θα συνεχίσουμε να ζούμε τραγωδίες και συμφορές, σε ένα ολοένα και πιο τραχύ κι απότομο κατήφορο…

Νεκτάριος Δαπέργολας, Μία τραγικά άφωνη διοικούσα Εκκλησία…

του Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ιστορίας
αρθρογραφεί για katanixi.gr

     Η σχεδόν μηδενική αντίδραση της διοικούσας Εκκλησίας στην κατάπτυστη κατάργηση του νόμου περί βλασφημίας, που συντελέστηκε προ ολίγων ημερών μέσα στο δήθεν ελληνικό κοινοβούλιο, ήρθε να προσθέσει ένα ακόμη όνειδος σε ένα μακρύ και ντροπιαστικό κατήφορο. Σε ένα κατήφορο που ξεκίνησε βέβαια πριν από δεκαετίες, τα τελευταία όμως 3-4 χρόνια είναι τόσο εξόφθαλμος, ώστε να προκαλεί ακραία πλέον συναισθήματα θλίψης αλλά και οργής.

     Αρχής γενομένης βέβαια από τον ίδιο τον αρχιεπίσκοπο, του οποίου η στάση γύρω από τα πάντα είναι όλο και πιο εξοργιστική. Σταθερά λαλίστατος μεν στα ευτελώς ασήμαντα και τα αμφιφανώς νεοταξικά, αφωνότερος δε των ιχθύων στα σοβαρά και ζωτικά. Λαλίστατος σε πομφόλυγες «ανεκτικότητας», «σεβασμού του διαφορετικού» και κενής αγαπολογίας απέναντι σε ΛΟΑΤΚΙ και λαθρομετανάστες (με εμβληματική ασφαλώς κίνηση εκείνο το όνειδος της επιλογής να βγάλει τότε τον σταυρό, για να μη…θιχτούν οι αλλόθρησκοι), αλλά φυσικά ούτε λέξη δεν βγήκε ποτέ από τα χείλη του για την πνευματική κατάρρευση και την προϊούσα ισλαμοποίηση της πατρίδας. Προκλητικά άφωνος και απέναντι στην υπερψήφιση του αίσχους των Πρεσπών, σε επιστέγασμα εξάλλου μιας χαρακτηριστικά απαράδεκτης στάσης σε όλη τη διάρκεια της περασμένης διετίας (με την πεισματική του άρνηση να ψελλίσει ένα έστω λόγο υπέρ Μακεδονίας και με την προφανή δυσφορία του απέναντι στα συλλαλητήρια αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη λαϊκή αντίδραση). Παντελώς άφωνος απέναντι και στο ευρύτερο ξεπούλημα του παντός, αλλά και απέναντι στο εκκλησιομαχικό μένος των αντίχριστων κυβερνώντων, όπως αυτό αποτυπώθηκε σε όλη την προηγούμενη τετραετία. Θλιβερά άφωνος και πάλι προ ολίγων μηνών, τότε που σιωπηλά συναίνεσε στο ελεεινό πολύωρο παιχνίδι των…κυνηγών της χαμένης 151ης ψήφου (θα το θυμάστε ασφαλώς εκείνο το νέο…έπος της εξωνημένης ψευτοδημοκρατίας μας) για τη θεσμική μετατροπή της αγιοτόκου πατρίδας σε ουδετερόθρησκο μαυσωλείο. Θλιβερά άφωνος λοιπόν και προχτές, όταν ο εθνοκτόνος κι αντίχριστος συρφετός που παριστάνει την ελληνική κυβέρνηση, έχοντας λύσει, ως γνωστόν, όλα τα άλλα μείζονα προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία, αποφάσισε ως κύκνειο άσμα της πολιτικής παρουσίας του να μας…σώσει κι από ένα ακόμη (αποποινικοποιώντας την καθύβριση των θείων).
      Και ο κατάλογος φυσικά δεν έχει τέλος ούτε για τον ίδιο, ούτε για τους στενούς συνεργάτες του (ενδεικτικό εκείνο το απερίγραπτο αγαπολογικό παραλήρημα του Διευθυντή του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου προς τους Σκοπιανούς απατεώνες πλαστογράφους, λίγο μετά την υπερψήφιση της προδοτικής συμφωνίας). Δεν έχει όμως τέλος ούτε για τη συντριπτική πλειονότητα των επισκόπων μας, των οποίων η αφωνία επίσης είναι… εκκωφαντική. Μήπως κι εκείνοι δεν κατάπιαν αμάσητα τα σύμφωνα συμβίωσης, τις αλλαγές φύλου, τις υιοθεσίες παιδιών, τις παρελάσεις…υπερηφάνειας; Κι εκείνοι δεν σιώπησαν (και σιωπούν) για την εσχάτη προδοσία της Μακεδονίας, το ξεπούλημα της Θράκης και του Αιγαίου, την εθνοκτόνα λαίλαπα του λαθροεποικισμού; Κι εκείνοι δεν τολμούν ούτε στοιχειωδώς να αντιδράσουν απέναντι στη χυδαία και βλάσφημη προσβολή του Χριστού και της Παναγίας από καλλιτεχνίσκους της πλάκας και δημοσιογραφίσκους της πυρκαγιάς; Αντίθετα, λόγο αντίδρασης (και εξουθένωσης) βρίσκουν συνήθως μόνο απέναντι σε όσους τολμούν στοιχειωδώς να διαμαρτυρηθούν για τα παραπάνω, απέναντι σε όσους τολμούν να μιλούν για τα αυτονόητα και να φωνάζουν για τα προφανή, απέναντι στους λίγους και θαρραλέους αγωνιστές της πίστης και της πατρίδας. Δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, διυλίζοντες τον κώνωπα την δε κάμηλον καταπίνοντες, κακόμοιροι συμπαραστάτες των κορακιών της εξουσίας, θλιβεροί συνοδοιπόροι των ολετήρων και των προδοτών.
       Βαθιά λοιπόν κι ένοχη η σιωπή τους. Και το ακόμη χειρότερο μάλιστα είναι ότι αυτή η σιωπή βαθαίνει ακόμη περισσότερο, σε σχέση αντιστρόφως ανάλογη με την ένταση όσων ζούμε ολόγυρά μας. Όσο βαθαίνει η πνευματική κρίση, όσο η ελληνική κοινωνία βουλιάζει όλο και περισσότερο στη διαφθορά και τη νεοταξική εξηλιθίωση, όσο επιμένει να αγνοεί τα σημεία των Καιρών και να εμμένει πεισματικά στην αποστασία και την αμετανοησία, όσο αυξάνουν και τα δυσμενή επίχειρα (στα εθνικά μας θέματα και τις πολιτικοοικονομικές εξελίξεις), τόσο από την άλλη αυξάνει και η αφωνία των εκκλησιαστικών μας ταγών (αντί να συμβεί δηλαδή ακριβώς το αντίθετο), τόσο εντείνεται ο εκ μέρους τους κατευθυνόμενος εφησυχασμός, τόσο κλιμακώνονται η τραγική στάση του «δεν πειράζει», η «βολική» άποψη ότι ο Θεός είναι αγάπη και συγχωρεί τα πάντα, το ανεκδιήγητο κήρυγμα ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα ό,τι κι αν κάνουμε, όσο κι αν αμαρτήσουμε, σ’ όποιον κατήφορο κι αν παρασυρθούμε.
       Και να μη μιλήσουμε φυσικά καν για το μείζον θέμα της νόθευσης της πίστης μας από τις μαγαρισιές της μεταπατερικής πλάνης και τα τοξικά λύματα του Οικουμενισμού, όπου εκεί η σιωπή είναι ακόμη βαθύτερη. Για την ακρίβεια, εκεί η σιωπή είναι πλέον σχεδόν απόλυτη, γιατί (και πάλι αντιστρόφως ανάλογα προς την προέλαση των νεοεποχιτών εκπροσώπων της παναίρεσης, που συνεχώς διογκώνεται κι επιταχύνεται) ακόμη και οι ελάχιστοι επίσκοποι που τολμούσαν να εκφράζουν έστω και σποραδικά λόγο Ορθοδοξίας, εσχάτως σταμάτησαν κι αυτοί, υπείκοντας προφανώς στο γενικότερο τέλμα. Και το επίσης χειρότερο: η σιωπή απλώνεται πια όλο και περισσότερο και στις τάξεις του λεγόμενου κατώτερου κλήρου. Και δεν εννοούμε φυσικά τους καριερίστες του αρχιμανδριτισμού και τους μανικούς κυνηγούς των επισκοπικών θώκων. Για τους απλούς παπάδες μιλάμε, πού πάντα ήταν το προπύργιο και το μετερίζι των πνευματικών κι εθνικών αγώνων τους Γένους, αλλά επ’ εσχάτων των χρόνων διολισθαίνουν δυστυχώς κι αυτοί όλο και περισσότερο στα βαλτόνερα της εκκοσμίκευσης, της πλάνης και της παθητικής ιδιωτείας.
       Τα ερωτήματα όμως παραμένουν αμείλικτα και καταιγιστικά: με ποιο δικαίωμα άραγε τολμούν και συμπεριφέρονται έτσι οι πνευματικοί μας ποιμένες και οδηγοί; Αυτός ο λαός πορεύτηκε μέσα στους αιώνες χέρι-χέρι με τον κλήρο, ως ενιαίο κι αξεδιάλυτο ευχαριστιακό και συνάμα εθνικό σώμα. Η Ορθοδοξία ήταν το οξυγόνο του, για τον Χριστό πρώτα και μετά για την Πατρίδα έδωσε όλους τους μεγάλους αγώνες του. Έτσι μεγαλούργησε στην ακμή του, έτσι επιβίωσε και στα δεινά. Με ποιο δικαίωμα έρχεται σήμερα όλοι αυτοί οι πνευματικοί μας ταγοί όχι για να κρατήσουν Θερμοπύλες, ως όφειλαν, αλλά να παίξουν αντίθετα το παιχνίδι των εκκλησιομάχων κυβερνώντων, κόντρα σε κάθε πραγματική λογική, κόντρα σε κάθε πνευματική προσέγγιση και ιστορική αναφορά, αλλά και – κυρίως – κόντρα στις ανάγκες των Καιρών;
        Με ποιο δικαίωμα βλέπουν αυτόν τον λαό να βουλιάζει στην παρακμή και στον βούρκο της αμαρτίας και της αμετανοησίας (γιατί φυσικά έχουμε όλοι μας ανεξαιρέτως τραγικές ευθύνες για τα όσα ζούμε εδώ και δεκαετίες) κι αντί να παλέψουν, πατέρες και ποιμένες όντες, επιχειρώντας να τον συνετίσουν και να τον ξυπνήσουν πνευματικά, αυτοί έρχονται από πάνω και του δίνουν άλλη μια, για να πάει ακόμη πιο βαθιά μέσα στον βάλτο;
        Με ποιο δικαίωμα συνεχίζουν τόσο προκλητικά κι απροκάλυπτα τον ρόλο του υπηρετικού προσωπικού στην υπηρεσία άθεων και μισελληνικών εξουσιών, ενώ το χρέος τους ήταν πολύ απλά να εμπνεύσουν στον λαό πνεύμα αντίδρασης κι αντίστασης στα δαιμονικά τους σχέδια;
        Αλλά και με ποιο δικαίωμα τολμούν – πάνω απ’ όλα – να αγνοούν τις πνευματικές συνέπειες αυτής της εν εξελίξει επίσημης αποχριστιανοποίησης της αγιοτόκου πατρίδας μας, που με όλα αυτά τα αισχρά νομοθετήματα δεν είναι μόνο ουσιαστική, αλλά γίνεται πλέον και θεσμική;
        Η επίσημη αποποινικοποίηση της εξύβρισης των θείων (που είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει στο να δούμε ακόμη πιο μαζικές κι αποτρόπαιες βλασφημίες του Χριστού μας, αλλά των προσώπων της Παναγίας και των Αγίων μας από διάφορους ψυχικά διαταραγμένους καλλιτεχνίσκους και λοιπά περιφερόμενα «προοδευτικά» άταφα πτώματα) είναι ένα ακόμη τέτοιο δυσώδες βήμα. Και βέβαια ο Θεός δεν έχει ανάγκη από νόμους (όπως θα σπεύσουν σίγουρα πάλι να πουν κάποιοι βαλτοί ή κάποιοι ανόητοι), δεν καταλαβαίνουμε όμως πως εμείς είμαστε εκείνοι που έχουμε το πρόβλημα; Δεν βλέπουμε ότι κάνουμε ακόμη πιο σκοτεινό το ήδη ζοφερό κλίμα της αποστασίας που βιώνουμε ως κοινωνία κι ότι φορτώνουμε ακόμη περισσότερο βάρος πάνω από τον πνευματικό ουρανό της πατρίδας, αποδεχόμενοι μία τέτοια νέα βλασφημία του Θεού; Για τους πνευματικούς νόμους δεν έχουν επιτέλους ακούσει ποτέ τους τίποτε όλοι αυτοί οι φερόμενοι ως πνευματικοί ποιμένες; Για την οργή του Θεού δεν άκουσαν κάτι ή τόσο πολύ τους έχει αποχαυνώσει κι εκτροχιάσει η βαριά εκκοσμίκευση και η ακατάσχετη αγαπολογία τους; Μέχρι πότε θα εμπαίζουν το όνομά Του και θα προδίδουν τόσο φτηνά και απροκάλυπτα τον λαό που τάχθηκαν να υπηρετούν;
        Μέχρι πότε αλήθεια;